Pudełko z polskością

„D’ARC” to nie tylko opera site-specific, ale i teatralno-muzyczne pasticcio. Krystian Lada stawia uniwersalne pytania o heroizm i poświęcenie kobiet.

Dostrajanie

Zespół Piotra Tomaszuka zgrabnie wpisuje Gombrowicza w swój charakterystyczny język teatralny. Ale czy to na pewno dobrze?

Świat się śmieje

Dramat Fredry w lubelskiej inscenizacji Anny Wieczur oderwany jest od publicystyki i teraźniejszych kontekstów.

Sztuka przerysowań

W „Szklanej menażerii” Chludzińskiego dramat rozgrywa w kręgu rodziny, pomiędzy toksyczną matką i synem, toksyczną matką i córką, a także pomiędzy rodzeństwem.

Tak białe i ciche

Opowieść o współczesnej Antygonie z „dzielnicy dżihadu” staje się w interpretacji Anny Smolar czymś więcej niż odbiciem napiętych relacji międzykulturowych.

Na lekcji z polskiego

Lubelska „Balladyna” łączy skrajności. Nawiązuje do dziewiętnastowiecznego teatru, z drugiej strony znajdziemy w niej nowoczesne multimedialne zabawy i dużo ironicznego humoru.

Pastelowa

U Tumidajskiego Iwona nie wyróżnia się dziwnością, nieprzystosowaniem czy dziecinnością, lecz noszoną gdzieś głęboko w sobie tęsknotą za autentycznością i bliskością.

Ocalmy albatrosy

Jeśli odłożymy symboliczną maszynerię na bok, to z „Elizabeth Costello” zostanie wysokobudżetowy portret starzejącej się idealistki.

Kolos na dmuchanych nogach

Gdyby Orwell i Klata jedynie obsługiwali prywatne resentymenty, uznalibyśmy ich dzieła za niezbyt interesujące zapiski intymne.

Farsa wraca

Farsa wraca na salony. Jednak omawiając „Śmieszy cię to?” Buszewicza i „Czego nie widać” Cieplaka, trzeba powiedzieć, że farsa wchodzi za kulisy.

Udręka czy udomowienie?

W „Udręce życia” Rysovej słowa wybrzmiewają w pełni swej dosadności, ale brakuje przesunięcia aktorskich środków wyrazu w stronę charakterystycznej dla Levina groteski.

Płonące chochoły

Dystans czasowy dzielący zapisany w didaskaliach 1900 a obecny 2024 rok z każdą chwilą „Wesela” Kleczewskiej kurczy się coraz bardziej.

„Przeszłość to nie tylko to, co ci się przydarzyło…”

„To nieprawda, że nie można wejść dwa razy do tej samej historii” – mówi bohater powieści „Schron przeciwczasowy”, na wątkach której oparty jest spektakl Wierzchowskiego.

Widok na wojnę

Po agresji Rosji na Ukrainę temat wojny zadomowił się w polskich teatrach. Istnieje naturalna potrzeba zmierzenia się z tym doświadczeniem, zrozumienia go, zamanifestowania sprzeciwu.

Przypomnienie poety

Irena Jun pokazała, jak bardzo jej własny głos współistnieje z głosem poety. To bardzo ważne przedstawienie i dla aktorki, i dla teatru, i dla przypomnienia samego Różewicza.

Ksiądz Marek w murach cytadeli

Najbarwniejszym charakterem w dramacie Słowackiego jest Klemens Kosakowski. Obsadzenie w tej roli Sebastiana Fabijańskiego okazało się trafnym wyborem.

Niko, czyli prosta zwyczajna historia

„To wystarczy” – mówi Niko, wymieniając swoje niewygórowane przecież oczekiwania: być, słuchać, rozumieć i zostać zrozumianym.