9/2014

Mapa teatru publicznego: Śląsk

Od dłuższego już czasu w Polsce funkcjonują dwa obiegi teatralne, a zarazem dwa obiegi informacyjne, o czym świadczą programy ważnych festiwali i recenzje w prasie codziennej. W ciągu całego roku na festiwalach pojawiają się tytuły tych samych spektakli i nazwiska tych samych autorów czy reżyserów. Służy to być może promocji dzieł najbardziej wartościowych, z pewnością jednak zniekształca obraz teatru w Polsce. Podobnie uwaga mediów koncentruje się na kilku dużych i mniejszych ośrodkach, tymczasem wiele z ponad stu dwudziestu scen polskich pozostaje w cieniu, a realizowane tam przedstawienia mają wyłącznie lokalny odbiór. Na co dzień sceny te żyją własnym życiem – dla większości publiczności w kraju pozostają nieznane. Z zapomnienia wydobywają je tylko skandale bądź kontrowersyjne zmiany dyrektorów.

Obrazek ilustrujący tekst Mapa teatru publicznego: Śląsk


Z tego względu postanowiliśmy przygotować Mapę teatru publicznego. Publikowana w odcinkach, pozwoli Państwu poznać kulisy krajowych scen i objąć jednym spojrzeniem całe polskie życie teatralne.


Naszych korespondentów prosiliśmy o naszkicowanie krótkiego portretu teatru, zawierającego charakterystykę działalności artystycznej oraz dyrekcji (sposób jej powołania), relacji z publicznością i władzami.


Czas publikowania Mapy jest rozpięty między dwiema ważnymi rocznicami: 25-leciem wyborów czerwcowych i 250-leciem teatru publicznego. Ale ważna jest codzienność gospodarstwa teatru polskiego. W poprzednich numerach prezentowaliśmy portrety teatrów na Pomorzu. W tym miesiącu zaczynamy przedstawiać sceny śląskie. [red.]

 

 

Bielsko-Biała: Teatr Polski

 

Bielska scena w latach artystycznej zapaści innych teatrów w regionie stanowiła chlubny przykład instytucji podejmującej ważne, nierzadko kontrowersyjne tematy, inicjującej istotne dyskusje o współczesności.

W Teatrze Polskim debiutowała Zbrodnią Buszewicza Ewelina Marciniak, jedna z interesujących reżyserek młodego pokolenia, prapremierę miała nagrodzona na III Festiwalu R@port w Gdyni w 2008 roku sztuka Żyd Artura Pałygi, to tu wreszcie Ingmar Villqist wyreżyserował głośną Miłość w Königshutte.

Po wygaśnięciu kontraktu Roberta Talarczyka, który kierował sceną przez osiem lat (od 2005 roku) w połowie 2013 roku Prezydent Jacek Krywult (bezpartyjny, popierany przez Platformę Obywatelską) rozpisał konkurs na stanowisko dyrektora Teatru Polskiego. Zgłosiło się aż 31 kandydatów. W drugim etapie znaleźli się m.in. Łukasz Czuj, Ireneusz Janiszewski i Wiktor Rubin. Komisja zarekomendowała na stanowisko dyrektora Witolda Mazurkiewicza. Choć w komentarzach pojawiły się wątpliwości dotyczące bezstronności jednego z członków komisji, prezydent przychylił się do rekomendacji komisji konkursowej. Nowy dyrektor otrzymał kontrakt na trzy kolejne sezony, do 31 sierpnia 2016 r.

Mazurkiewicz zapowiedział przede wszystkim kontynuację linii programowej zapoczątkowanej przez Talarczyka oraz utrzymanie pozycji sceny w regionie i kraju. Jednak pierwsze propozycje repertuarowe, jak choćby nudne, szkolne odczytanie Balladyny zaproponowane przez Natalię Babińską, rozczarowały.

Bielska scena ma duży potencjał oraz niezłą kondycję finansową. Dzięki dość umiejętnemu łączeniu oferty rozrywkowej z klasyką oraz ambitniejszymi spektaklami Teatr Polski odnotowywał w ostatnich latach świetne wyniki. Przy nieco ponadtrzymilionowej dotacji (najniższe dofnansowanie w regionie wśród teatrów dramatycznych) w 2013 roku dał sześć premier, wypracowując ponad milion złotych przychodu i przyciągając niemal 64 tysiące widzów (prawie tyle samo co dużo większy, posiadający aż trzy sceny, Teatr Śląski).

Jednocześnie jednak problem stanowią naciski polityczne oraz konserwatywne nastawienie części lokalnych mediów. Po skandalu wywołanym premierą traktującego o polskim antysemityzmie Żyda Pałygi pojawiły się zarzuty tworzenia „antypolskiej propagandy” za publiczne pieniądze. W atmosferze politycznej presji teatr zakończył współpracę z pochodzącym z Bielska dramatopisarzem pełniącym funkcję konsultanta programowego (w tym samym roku Pałyga został etatowym dramaturgiem Teatru Polskiego w Bydgoszczy), natomiast po premierze Miłości w Königshutte część publicystów oraz polityków związanych z Prawem i Sprawiedliwością zażądała usunięcia ówczesnego dyrektora sceny.

Oby tylko twórczego fermentu nie zastąpił w Bielsku-Białej święty spokój, zwykle oznaczający artystyczną stagnację.

Najważniejsi twórcy: Ewelina Marciniak, Jacek Głomb.
Najważniejsi aktorzy: Marta Gzowska-Sawicka, Jadwiga Grygierczyk, Rafał Sawicki.

 

Bielsko-Biała – Banialuka

 

Teatr Banialuka, założony w 1947 roku przez Jerzego Zitzmana i Zenobiusza Zwolskiego, jest jednym z najstarszych i najbardziej cenionych teatrów lalkowych w Polsce oraz ważnym ośrodkiem artystycznym w mieście i regionie. Swoje inscenizacje, wielokrotnie nagradzane na najważniejszych światowych festiwalach, teatr prezentował m.in. w Awinionie, Edynburgu i Nowym Jorku. Od 1966 roku co dwa lata organizuje Międzynarodowy Festiwal Sztuki Lalkarskiej, który należy do najważniejszych tego typu konkursów na świecie.

Spektakle Banialuki rokrocznie zdobywają najważniejsze nagrody także na krajowych przeglądach i festiwalach. Z teatrem współpracowali i współpracują światowej klasy twórcy, m.in. François Lazaro, Marián Pecko, Eva Farkasova.

Jerzy Zitzman kierował teatrem przez ponad pół wieku (1947–1999). Od 2003 roku zajmuje się tym Lucyna Kozień (nominacja), wcześniej przez wiele lat sprawująca funkcję kierownika literackiego.

W repertuarze Banialuki znajdują się zarówno propozycje dla młodych widzów – Jaś i Małgosia (2003), Piękna i Bestia (2005) czy Kopciuszek (2011), jak i spektakle dla dorosłych oparte na ważnych tekstach klasycznych – Antygona (2005), Sen nocy letniej (2013) czy Ballady i romanse (2012).

Kolejne produkcje Banialuki stają się wydarzeniami, zbierają bardzo dobre recenzje ogólnopolskiej krytyki i przyciągają publiczność nie tylko z Bielska, Podbeskidzia czy Śląska, lecz także z całego kraju.

Teatr od lat prowadzi także szeroko zakrojoną działalność edukacyjną. Oprócz warsztatów aktorskich i muzycznych dla dzieci oraz młodzieży i cyklu „Magiczne miejsca teatru” Banialuka regularnie bierze udział w wakacyjnym programie „Lato w teatrze” organizowanym przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego.

Mimo że miejski Teatr Banialuka jest bez wątpienia kulturalną wizytówką Bielska-Białej, od lat zmaga się z niedofinansowaniem. Rzadko też można w nim spotkać prezydenta czy innych miejskich włodarzy, nawet przy okazji Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Lalkarskiej.

Najważniejsi twórcy: Eva Farkasova, Bogusław Kierc, Marián Pecko.
Najważniejsi aktorzy: aktorzy: Lucyna i Bogusław Sypniewscy.


Będzin: Teatr Dzieci Zagłębia im. Jana Dormana

 

Historia Teatru Dzieci Zagłębia związana jest z postacią Jana Dormana, aktora, reżysera i pedagoga pochodzącego z Sosnowca. Za datę powstania sceny w obecnym kształcie przyjmuje się 1 kwietnia 1951 roku. Teatr przez lata uchodził za jedną z najważniejszych i najbardziej awangardowych scen dla dzieci i młodzieży w kraju. Dorman kierował nim do 1978 roku. W marcu 1996 roku scena przyjęła imię swojego założyciela. W latach 2001–2005 teatrem kierował Arkadiusz Klucznik.

Od 2005 roku dyrektorem teatru jest Dariusz Wiktorowicz. W 2011 roku w wyniku konkursu otrzymał nominację na kolejne trzy lata.

Teatr w połowie finansuje miasto, w połowie starostwo. Ważnym elementem jego funkcjonowania jest działalność edukacyjna. Swoje realizacje teatr prezentował w kraju i regionie, zdobywając nagrody m.in. na nowohuckim Festiwalu Teatrów dla Dzieci.

Jego repertuar obejmuje zarówno adaptacje klasycznych bajek, jak choćby Kot w butach (2005), Król Maciuś (2005), Czarnoksiężnik Oz (2006) czy Śpiąca królewna (2008), jak i realizacje oparte na współczesnych tekstach – Kosmita (2009), W dolinie Muminków (2010). Z teatrem współpracowali m.in. Grzegorz Turnau i Wojciech Malajkat.

W 2011 roku uruchomiono Scenę Inicjatyw Twórczych, której zadaniem ma być przygotowywanie spektakli dla dorosłych, a w marcu 2012 roku ruszyła Baby Scena – projekt skierowany do najmłodszych widzów.

O ile propozycje dla najmłodszych cieszą się wciąż sporym zainteresowaniem publiczności, o tyle poziom oferty artystycznej skierowanej do młodzieży oraz dorosłych pozostawia wiele do życzenia. Teatrowi Dzieci Zagłębia daleko dziś do pozycji, jaką osiągnął pod kierownictwem Dormana. W ostatnich latach brakowało spektakularnych artystycznych sukcesów. Będzińska scena słabo wypada choćby w zestawieniu z prężnie działającą bielską Banialuką.

W dużej mierze wynika to zapewne z braku nowych, wysokiej klasy realizatorów. Od lat poza dyrektorem Wiktorowiczem spektakle realizują ci sami artyści. Wątpliwości wzbudza także praktyka zatrudniania przez dyrektora przy kolejnych realizacjach członków rodziny.

Teatr od kilku lat zmaga się także z problemami finansowymi, związanymi m.in. z niewielką dotacją organizatora. W ciągu dziesięcioletnich rządów obecnego dyrektora odbyły się zaledwie 23 premiery. W związku z wygaśnięciem kontraktu Dariusza Wiktorowicza prezydent Będzina Łukasz Komoniewski (SLD) ogłosił 1 lipca 2014 roku konkurs na kandydata na dyrektora Teatru Dzieci Zagłębia.

Najważniejsi twórcy: Arkadiusz Klucznik.
Najważniejsi aktorzy: Agnieszka Raj-Kubat, Michał Kusztal, Jacek Mikołajczyk.

 

Bytom: Opera Śląska

 

Założona z inicjatywy Adama Didura Opera Śląska zainaugurowała swą działalność 14 czerwca 1945 roku inscenizacją Halki Stanisława Moniuszki, uznawaną za pierwszy powojenny spektakl operowy w Polsce.

W 1989 roku w wyniku konkursu funkcję dyrektora naczelnego i artystycznego objął Tadeusz Serafin, dyrygent, wykładowca Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego. Z Operą Śląską związany zawodowo od 1978 roku. W sierpniu 2011 roku organizator teatru, Zarząd Województwa Śląskiego, przedłużył kontrakt z Serafinem na kolejnych pięć lat (od 1 września 2011 do 31 sierpnia 2016 roku) z pominięciem procedury konkursowej.

W repertuarze Opery Śląskiej znajdują się zarówno opery, operetki, balety, jak i musicale, koncerty muzyczne i inne wydarzenia artystyczne. Prócz światowej klasyki – Carmen, Aidy czy Traviaty – w Bytomiu swoje prapremiery polskie oraz światowe miały dzieła XX-wieczne. Instytucja od lat prowadzi także wiele akcji edukacyjnych oraz projektów skierowanych do młodzieży. Opera Śląska zdołała wypracować sobie wysoką pozycję artystyczną w regionie i w kraju.

Bytomskie produkcje regularnie goszczą na różnych scenach. Zdobywają też wiele nagród (Złote Maski, Festiwal im. Kiepury, platynowa płyta w 2003 roku za nagranie Nabucco). Spektakle Opery Śląskiej wystawiano także m.in. w Niemczech (berliński Konzerthaus), Stanach Zjednoczonych, Holandii, Portugali.

Oferta artystyczna opery cieszy się niesłabnącym zainteresowaniem, przyciągając publiczność z aglomeracji i z kraju, czego wyrazem jest wysoka frekwencja – w 2013 roku niemal 80 tysięcy widzów.

Opera Śląska mieści się w centrum Bytomia, w zabytkowym, neoklasycystycznym gmachu dawnego Teatru Miejskiego, zbudowanym według projektu Aleksandra Bohma, a oddanym do użytku w 1901 roku. Widownia liczy 423 miejsca. W 2004 roku gmach Opery Śląskiej przeszedł modernizację. Projekt architekta Pawła Maryńczuka zakładał przede wszystkim wzniesienie nowej kopuły nad zniszczoną przez pożar salą baletową Opery Śląskiej. W 2005 roku natomiast oddano do użytku kameralną Salę Koncertową im. Adama Didura, liczącą 176 miejsc, w której odbywają się m.in. koncerty oraz imprezy okolicznościowe.

Z uwagi na niewielkie, nieprzystające do wymogów współczesnych inscenizacji operowych, rozmiary oraz przestarzałą infrastrukturę bytomskiej sceny (brak zapadni, obrotówki itd.), a także małą liczbę miejsc na widowni od lat mówi się o konieczności gruntownej modernizacji Opery Śląskiej.

Coraz częściej pojawiają się także propozycje budowy nowego gmachu opery w Katowicach, niedaleko nowej siedziby Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia. I choć pomysł przeniesienia opery do stolicy województwa wzbudza pewne kontrowersje, to jednak dopiero wraz z powstaniem nowej siedziby Opera Śląska zyska szansę rozwoju.

Najważniejsi twórcy: Marek Weiss
Najważniejsi aktorzy/soliści: Joanna Kściuczyk-Jędrusik, Feliks Widera.

 

Bytom: Śląski Teatr Tańca / Bytomski Teatr Tańca i Ruchu Rozbark

 

Założony w 1991 roku przez Jacka Łumińskiego – tancerza, choreografa i reżysera – Śląski Teatr Tańca był jedną z pierwszych takich instytucji. Na początku zespół liczył dziewięć osób.

Teatr szybko stał się kulturalną wizytówką Bytomia i całego regionu. Takie spektakle, jak Prosto w oczy (1995) czy Na krawędzi dnia i snu (2000), były prezentowane i nagradzane na najważniejszych światowych festiwalach, m.in. Tokyo Performing Arts Market czy INTERnational Festival of Alternative and Contemporary Expressions w Kalkucie. W 1996 roku Śląski Teatr Tańca okrzyknięto na łamach „Ballett International/Tanz Aktuell” najciekawszym europejskim zjawiskiem w dziedzinie tańca.

Od początku istnienia sceny ważny aspekt, oprócz produkcji artystycznej, stanowiła jej działalność edukacyjna i kulturotwórcza oraz popularyzacja tańca współczesnego.

Od 1994 roku Śląski Teatr Tańca co roku organizował Międzynarodową Konferencję Tańca Współczesnego i Festiwal Sztuki Tanecznej. Impreza przez lata przyciągała do Bytomia najznakomitszych tancerzy, choreografów oraz reżyserów. Ze Śląskim Teatrem Tańca współpracowali wybitny artyści, m.in. Sigríður Soffía Níelsdóttir czy Idan Cohen.

Ważnym elementem działalności sceny była współpraca z zagranicznymi uczelniami artystycznymi oraz instytucjami kultury, takimi jak choćby Rotterdamse Dansacademie, czy Centre Chorégraphique National de Montpellier. W wyniku wieloletnich starań Łumińskiego w Bytomiu powstał, jako filia krakowskiej PWST, pierwszy w Polsce Wydział Teatru Tańca, kształcący aktorów teatru tańca, którego Łumiński został dziekanem.

Z czasem to właśnie działalność edukacyjna oraz społeczna stała się priorytetem bytomskiej sceny. Od początku istnienia ŚTT realizował programy społeczne skierowane m.in. do osób niepełnosprawnych fizycznie czy dotkniętych zaburzeniami psychicznymi. Poprzez taniec starano się także dotrzeć do młodzieży, również tej z problemami. Teatr organizował też zajęcia taneczne dla seniorów oraz warsztaty dla matek z dziećmi.

W 2012 roku, w wyniku nieprawidłowości finansowych związanych z programem współpracy polsko-norweskiej, teatr popadł w poważne kłopoty finansowe. Rozwiązano zespół artystyczny, nie udało się zrealizować żadnej premiery. Podobnie było w kolejnym roku. Mimo mobilizacji środowiska artystycznego oraz licznych protestów władze miasta uchwałą Rady Miejskiej w Bytomiu z 26 sierpnia 2013 roku, po 22 latach istnienia, zlikwidowały samorządową instytucję artystyczną Śląski Teatr Tańca, powołując się na niemożność realizacji zadań statutowych.

W tym samym roku powołano nową instytucję kultury – Bytomski Teatr Tańca i Ruchu Rozbark. Funkcję dyrektora placówki w drodze nominacji pozakonkursowej objął na pięć lat Adrian Lipiński. Na 2014 rok zaplanowano cztery premiery. Budżet instytucji na ten rok wynosi 1 350 000 zł, w tym 1 000 000 zł dotacji podmiotowej organizatora.

 

Gliwice: Gliwicki Teatr Muzyczny

 

Powołany do życia w 2001 roku Gliwicki Teatr Muzyczny jest jedyną instytucjonalną sceną repertuarową w mieście. Teatr powstał z połączenia dwóch scen Operetki Śląskiej oraz Teatru Muzycznego. Stąd repertuar gliwickiej sceny pozostaje dość eklektyczny. Wystawia się tu zarówno klasyczne opery, operetki oraz przedstawienia baletowe, jak i musicale, spektakle dramatyczne, widowiska taneczne, a także koncerty. Od kilku lat ważnym i konsekwentnie wprowadzanym elementem repertuaru są produkcje przeznaczone dla najmłodszych widzów.

Teatr od lat cieszy się sporym zainteresowaniem publiczności. Choć większość widzów stanowią mieszkańcy Gliwic, placówka stara się pozyskiwać publiczność z całego województwa. Gliwicka scena cieszy się zainteresowaniem i przychylnością lokalnych mediów oraz wsparciem ze strony organizatora. Mimo niezłego poziomu realizacji oraz dobrych solistów nie należy jednak do krajowej czołówki.

Gliwicki Teatr Muzyczny dysponuje obecnie trzema scenami. Prócz siedziby głównej oraz sceny kameralnej Bajka, znajdującej się w dawnym kinie, od 2005 roku administruje Ruinami Teatru Victoria, zyskując unikatowy w skali kraju obiekt, systematycznie przystosowywany do użytku i modernizowany. Usytuowany w samym centrum Gliwic, przy alei Przyjaźni, budynek dawnego Teatru Miejskiego (powstały w 1890 roku z inicjatywy Towarzystwa Teatralnego Victoria) spłonął doszczętnie w 1945 roku. Przez następne pół wieku stanowił niebezpieczną ruinę. Wysiłkiem Fundacji Odbudowy Teatru Miejskiego w Gliwicach udało się w 1996 roku udostępnić tę niezwykłą przestrzeń widzom. Ruiny do dziś stanowią niezwykłą atrakcję architektoniczną oraz swoistą ikonę miasta.

Od 1989 roku w Gliwicach organizowano Spotkania Teatralne, należące do najstarszych festiwali teatralnych w kraju. Po rozwiązaniu Operetki Śląskiej, z inicjatywy jej ówczesnego dyrektora Pawła Gabary, i utworzeniu w jej miejsce Gliwickiego Teatru Muzycznego ( którego kierownictwo przejął również Gabara) w 2001 roku to właśnie nowo powstały teatr stał się gospodarzem imprezy.

Gliwickie Spotkania Teatralne stały się ważną imprezą na kulturalnej mapie regionu. Rokrocznie przyciągają do Gliwic ważne spektakle z całego kraju, zarówno dramatyczne, jak i offowe, nie brakuje także propozycji zagranicznych. Festiwal stał się jedną z kulturalnych wizytówek Śląska.

W 2012 roku ponownie przedłużono kontrakt dyrektorski Pawła Gabary z pominięciem procedury konkursowej. Będzie on sprawował swoją funkcję do 31 sierpnia 2016 roku. Od 2001 roku funkcję kierownika artystycznego sprawuje Krzysztof Korwin Piotrowski.

Najważniejsi twórcy: Maria Sartova, Marcin Sławiński.
Najważniejsi aktorzy: Wioletta Białk, Michał Musioł.

Chorzów: Teatr Rozrywki

 

Usytuowanym w reprezentacyjnej kamienicy w centrum Chorzowa Teatrze Rozrywki od 1985 roku kieruje Dariusz Miłkowski. Chorzowska scena pod jego kierownictwem znalazła się w ścisłej czołówce muzycznych teatrów w Polsce. O wysokim poziomie artystycznym realizacji świadczą zarówno przychylne opinie mediów lokalnych i ogólnopolskich, jak i duża liczba spektakli wyjazdowych (teatr regularnie gra na scenach stołecznych, niedawno Przebudzenie wiosny prezentowano w stołecznym Teatrze Studio). Przy niewielkim jak na tego rodzaju instytucję budżecie placówka od lat cieszy się sporą frekwencją.

W 2013 roku, z uwagi na kończący się kontrakt Miłkowskiego, władze województwa (Teatr Rozrywki jest instytucją kultury samorządu województwa śląskiego) przeprowadziły otwarty konkurs na stanowisko dyrektora. Zwyciężył dotychczasowy dyrektor, który otrzymał kontrakt na kolejnych pięć lat – do 2017 roku.

W Chorzowie powstawały głośne realizacje kultowych musicali, pokazywane i nagradzane w kraju, takie jak Rocky Horror Picture Show, Evita czy Jesus Christ Superstar.

W repertuarze, oprócz propozycji typowo rozrywkowych, znajdują się także spektakle dramatyczne oraz produkcje dla dzieci. Miłkowskiemu udaje się pozyskać do współpracy – często jako pierwszemu i jedynemu dyrektorowi w regionie – ważnych twórców głównego nurtu teatru dramatycznego. Tak było w przypadku duetu Strzępka/Demirski, który zrealizował dotychczas z chorzowskim zespołem dwie inscenizacje: musical o służbie zdrowia Położnice Szpitala św. Zofii oraz traktujący o żywieniu Bierzcie i jedzcie.

Od 1998 roku Teatr Rozrywki organizuje tematyczne Wakacyjne Przeglądy Przedstawień, w ramach których dotychczas prezentowano śląskiej publiczności m.in. dorobek Teatru Polskiego z Bydgoszczy oraz najważniejsze spektakle Moniki Strzępki i Pawła Demirskiego.

Od 2010 roku teatr prowadzi także Obserwatorium Artystyczne Entrée – projekt umożliwiający młodym, niezależnym twórcom teatralnym debiut na kameralnej scenie Teatru Rozrywki. W ramach Obserwatorium w Rozrywce prezentowano m.in. spektakl studentów bytomskiego Wydziału Teatru Tańca Kreon (PWST Kraków) czy prace Teatru Żelaznego z Katowic.

Chorzowska scena była także przez lata współgospodarzem festiwalu Interpretacje – to właśnie w Teatrze Rozrywki ze względu na rozmiar sceny oraz rozbudowane zaplecze techniczne prezentowano największe i najbardziej skomplikowane inscenizacyjnie spektakle konkursowe.
Niestety, ani sukcesy artystyczne, ani nawet frekwencyjne nie przekładają się – mimo wielokrotnego podkreślania istotnej roli tej instytucji kultury w budowaniu nowego wizerunku regionu – na wsparcie finansowe organizatora dla jednej z kulturalnych wizytówek regionu. W 2013 roku marszałek województwa śląskiego obniżył dotację podmiotową dla Teatru Rozrywki o 800 000 zł.

Tymczasem efekty dobrego zarządzania chorzowskim teatrem widać gołym okiem. Prócz wciąż (mimo zmniejszonej dotacji) różnorodnej i atrakcyjnej oferty repertuarowej, której ambicje wykraczają poza teatr wyłącznie rozrywkowy, oraz rozpoznawalnej marki siedziba Teatru Rozrywki, po zakończonej w 2007 roku modernizacji, imponuje nowoczesnością, zapleczem technicznym oraz jakością architektury.
W 2013 roku, w trakcie sezonu artystycznego, zmarł nagle jeden z najbardziej znanych i cenionych członków zespołu artystycznego Jacenty Jędrusik, co w dużym stopniu zdestabilizowało pracę teatru.

Najważniejsi twórcy: Monika Strzępka, Michał Znaniecki, Laco Adamik, Łukasz Czuj.
Najważniejsi aktorzy: Alona Szostak, Maria Meyer, Marzena Ciuła, Wojciech Stolorz, Adam Szymura.