Nie produkuję i nie znikam
„To się nie kończyło. Trwało miesiąc, dwa, pół roku, rok. Ostatecznie ponad półtora roku. Przez cały ten czas nie dawałam sobie prawa do odpoczynku. Bo nie pracując, czułam się bezużyteczna” – mówi Gosia Wdowik o swoim doświadczeniu wypalenia zawodowego.
Czy szkoły przyjdą?
Zorganizowane grupy szkolne wciąż zajmują ważne miejsce w teatralnym półświatku. Na czym opiera się relacja między teatrem a szkołą i czyje interesy są w niej na pierwszym miejscu? Ucznia? Nauczyciela? Artysty? A może dyrektora sceny?
Stracić równowagę
60 LAT ODIN TEATRET: – „Tworzenie kultury”, „bycie w awangardzie” to są slogany, które w rzeczywistości nic nie znaczą, nie więcej niż dym. Ale ja sobie właśnie biorę tę zasłonę dymną, żebym za nią mógł żyć tak, jak chcę – wywiad Katarzyny Kasi z Eugenio Barbą (w trakcie którego oboje niepostrzeżenie przechodzą na „ty”).
Jedną nóżką
– Zapytałem ostatnio sam siebie, dlaczego akurat ja mam być jedynym świętym w środowisku. Nie mam papierów na świętość i niezłomność – Łukasz Drewniak mówi, kim może i powinien być dziś krytyk teatralny.
TEATR TV: Trzy zdjęcia z JANEM FRYCZEM
Trzy zdjęcia, trzy opowieści o rolach sprzed lat.
Usynowienie
Figurą rządzącą wyobraźnią polskiego teatru jest nie ojcobójca, ale „Wunderkind”, „cudowny chłopiec”, niepokorny, acz uroczy młodzieniec, w którego wspólnota teatralnych tatusiów, wujków i teściów wpatruje się jak urzeczona.
Marka: „Janda”
20 LAT TEATRU POLONIA. Jandzie udaje się tworzyć teatr feministyczny: wartościowy i jakościowy w swojej klasie, robiony z szacunkiem zarówno wobec widowni, jak i wobec twórców.
Stary aktor to potężna wartość
20 LAT TEATRU POLONIA. – Mam to szczęście, że podobają mi się rzeczy, które podobają się większości. Nigdy nie interesowały mnie zachwyty w małym towarzystwie – mówi Krystyna Janda.
TEATR TV: Trzy zdjęcia z Janem Peszkiem
Trzy zdjęcia, trzy opowieści o rolach sprzed lat.
Bliscy są zakładnikami mojej pracy
„W ciąży pracowałam właściwie bez przerwy. Miałam dużo mniej siły niż zwykle, mimo to często spędzałam w teatrze kilkanaście godzin dziennie” – opowiada Katarzyna Szyngiera. „Przez myśl by mi nie przeszło, żeby teraz zajść w ciążę. Cieszę się, że urodziłam dziewięć lat temu” – dodaje Katarzyna Minkowska. Kolejna rozmowa w naszym cyklu o łączeniu pracy artystycznej z pracą opiekuńczą.
Teatr komplikuje sprawy
Reżyser Milo Rau i dramaturżka Servane Dècle przekopali się przez tysiące stron dokumentów z głośnego procesu gwałcicieli Gisèle Pelicot. Wyszedł z tego kilkugodzinny performans grany w całej Europie. 5 listopada zobaczymy go w wykonaniu aktorów TR Warszawa.
TEATR TV: Trzy zdjęcia z Marcinem Czarnikiem
Trzy zdjęcia, trzy opowieści o rolach sprzed lat.
I kto to mówi?
Aktorzy nie potrafią już grać bez mikroportów? To bardziej skomplikowane.
Po śląsku
Jak się robi teatr na śląskiej wsi? Fotoreportaż o wielopokoleniowej grupie z Ornontowic – Teatrze Naumionym.
Podmuch
Teatr osób z niepełnosprawnościami, w którym doświadczenie niepełnosprawności bynajmniej nie znajduje się w centrum uwagi? Oto poznański Teatr Klucz, jedna z najciekawszych formacji niezależnych w Polsce.
Teatr to szansa na wszystko
Na chwilę przed inauguracją jubileuszowego sezonu i przeprowadzką części zespołu do wspólnego mieszkania aktorki i aktorzy Teatru 21 opowiadają o dwóch dekadach wspólnego życia i pracy.
Podróż po obrzeżach
Dla takich artystów ukuto kategorię osobności. W przypadku Macieja Podstawnego oznacza ona „być tu, gdzie wszyscy”, i zarazem „gdzie indziej”. Za chwilę w Narodowym Starym Teatrze w Krakowie odbędzie się premiera Korczakowskiego Bankructwa małego Dżeka w jego reżyserii.
TEATR TV: Trzy zdjęcia z Marią Maj
Trzy zdjęcia, trzy opowieści o rolach sprzed lat.
Teraz opór. List do moich przyjaciół
Przy okazji ostatnich prób spektaklu List w Rzymie wybitny reżyser i dyrektor Wiener Festwochen kieruje apel do osób z branży teatralnej: wezwanie do przeciwstawienia się zbrodniom w Strefie Gazy.
Piękno nigdy mi nie wystarczało
„Widziałem wiele spektakli tańca, z których nic nie wynikało i ludzi mało one obchodziły. A choreografowie odmawiali bycia komunikatywnymi. Tymczasem ja jestem tak wychowany, że lubię rozumieć”. Jérôme Bel opowiada Wojtkowi Ziemilskiemu, dlaczego na scenie koncepcje są ważniejsze od emocji.
Stan „nie wiem”
Duża wyobraźnia, feministyczna wrażliwość, wyraźne ślady doświadczenia psychoterapeutycznego – pisanie Katarzyny Szaulińskiej to świetna propozycja dla polskiego teatru. Czy polski teatr w końcu to zrozumie?
Uparta Szatrawska
Tuż po premierze stworzonych wspólnie z Janem Klatą Krzyżaków, tuż przed niemiecką premierą adaptacji powieści Toń – Ishbel Szatrawska robi teatralną i literacką karierę, zajmując się tym, co ukryte na marginesach oficjalnej historii.
Weź się, tato
Pokolenie wielkich narracji i budżetów ma określony pomysł na własną śmierć artystyczną, pewnie najchętniej samo by ją wyreżyserowało. A co, jeśli nowe twórczynie, twórcy, osoby tworzące wcale nie zacierają rąk na myśl o uśmiercaniu kogokolwiek? Rozpoczynamy dyskusję o wpływie kategorii „ojcobójców” na współczesny polski teatr.
O jedną szkatułkę więcej
Wiele wniósł do polskiego teatru, chyba nie ma powodu go gumkować. Ale czy jeszcze potrafi wzbudzić emocje? W najbliższy weekend na dużą scenę wraca Grzegorz Jarzyna. W Warszawie premiera Rękopisu znalezionego w Saragossie.
Teatr ma plan. Jaki? Filmowy
Dlaczego ludzie teatru tęsknią do filmu? „Robię to dla siebie. Robię to dla hajsu. Robię to dla fejmu. I dla kultury” – mówił klasyk. Pytam artystów i artystki różnych pokoleń, estetyk i specjalizacji, czego szukają na planie i czego brakuje im na scenie.
Hamilton. Rap założycielski
Zanim powstaną w Polsce kolejne rapowane musicale inspirowane Hamiltonem, warto zastanowić się, czy tego nam trzeba. Od premiery legendarnego amerykańskiego spektaklu mija właśnie 10 lat.
„Przepraszam, że musieliście na to patrzeć”
W teatrze Cezarego Tomaszewskiego śmierć zawsze kryła się gdzieś za rogiem. Teraz, w granym w warszawskim Teatrze Studio U mnie wszystko w porządku, otworzyła drzwi na oścież. Z cienia, który kładł się na wszystkim, stała się głównym tematem.
W teatrze byłam w żałobie
„80 procent mojej energii idzie na liczenie, czy starczy na czynsz i terapię. Ale wolę to niż życie w instytucji”. O swojej ucieczce z teatru opowiada Jaśmina Polak.
MAJA KLECZEWSKA: Teatr ma gryźć
„Nie możemy tracić z oczu wielkich twórców tylko dlatego, że urazili czyjeś uczucia. Teatr przez całą swoją historię zajmuje się urażaniem uczuć”. Rozmowa z nową dyrektorką Teatru Powszechnego w Warszawie.
MICHAŁ MERCZYŃSKI: Zrobimy Warlikotekę
„Chodzi o to, by mocniej zagrać tym, że to teatr, który założył Warlikowski. On jest wręcz wpisany do statutu tej instytucji, a ja nie chcę z tym ani dyskutować, ani polemizować. Uważam, że tak po prostu powinno być”. Rozmowa z nowym dyrektorem Nowego Teatru w Warszawie.
MICHAŁ ZADARA: Będzie gruba kreska
„Zaczynamy od podstaw – rzetelne premiery, solidne finanse, pełne sale, zadowolona załoga”. Rozmowa z nowym dyrektorem Teatru Polskiego we Wrocławiu.
JAN KLATA: Ja mam kadencję, jak Karol Nawrocki
„Nick Cave, stary pierdziel, konserwatysta, ciągle próbuje fascynujących rzeczy. David Bowie też tak miał. To są dla mnie wzory. Dzięki próbowaniu nowych rzeczy zachowuję wieczną młodość i mentalną żwawość. Podpisałem pakt z Dionizosem”. Rozmowa z nowym dyrektorem Teatru Narodowego.
STRZĘPKA MÓWI… o kolektywie
„Na wsparcie kolektywu nie mogłam liczyć ani wtedy, gdy byłam w intensywnych próbach przed premierą, ani później, gdy Heksom groziło odwołanie”. Pierwsza część opowieści o tym, co wydarzyło się w warszawskim Teatrze Dramatycznym.
STRZĘPKA MÓWI… o „Heksach”
„Jestem w szoku. Nie wiem, co się dzieje. Tekst jest próbowany od miesięcy. Mocny, śmieszny, świetnie brzmi na scenie. Wszyscy go chcieli. Wtem – wszystko źle”. Druga część opowieści o tym, co wydarzyło się w warszawskim Teatrze Dramatycznym.
STRZĘPKA MÓWI… o ratuszu
„Zostałam oskarżona o straszne rzeczy, których nie zrobiłam. Moja kariera legła w gruzach. Tak samo moje życie rodzinne, relacyjne. Straciłam pracę, mieszkanie, środki do życia. To, co mi zrobiono, jest nie tylko bezzasadne, ale też zwyczajnie okrutne”. Trzecia część opowieści o tym, co wydarzyło się w warszawskim Teatrze Dramatycznym.
Przeprogramowanie
– Wygodnie jest trzymać się roli ofiary. W takim codziennym wymiarze. W pracy, autobusie, przyjaźni, rodzinie, związku z dziećmi. Więc trudno podjąć decyzję, by to odpuścić – mówi Anna Smolar, tegoroczna laureatka Nagrody im. Konrada Swinarskiego.
Co to znaczy: nowy teatr?
– Odmłodzenie naszego zespołu byłoby ważne ze względu na ferment społeczny, jaki chcemy wywoływać – mówi Jacek Poniedziałek. – Czekam na młodszych aktorów, ale i na młodszych reżyserów – dodaje Bartosz Bielenia. Rozmowa z tegorocznymi laureatami Nagrody im. Aleksandra Zelwerowicza, aktorami Nowego Teatru w Warszawie.
Rozmontowywanie polityki niepamięci
– Jestem w tej chwili maszyną do podejmowania decyzji i do taktycznego mapowania pola walki z urzędnikami lub z politykami. I oczywiście to jest jakoś rajcujące, jeżeli jest się skutecznym – mówi Michał Kotański, dyrektor Teatru Telewizji, laureat Nagrody Specjalnej „Teatru”.
Sprawczość, godność, wpływ
– Nie liczę na to, że na widowni Kobiety samotnej znajdzie się tata Bogusia, który po obejrzeniu spektaklu zacznie płacić alimenty. Ale może swoją postawę zmienią osoby przymykające dotąd oko. Rodzice kryjący syna, nowe partnerki, na które mężczyźni przepisują majątki – mówi Anna Ilczuk, laureatka tegorocznej Nagrody im. Aleksandra Zelwerowicza.
Mieszane uczucia
– Nasza bohaterka pokazuje, co wynika z systemowego gówna w sytuacji kobiety, która nie jest w stanie wyegzekwować alimentów od ojca dziecka. I uświadamia, że nie trzeba być idealną ofiarą systemu, by ten żal czuć i chcieć go wykrzyczeć – mówi Natalia Fiedorczuk, dramaturżka Kobiety samotnej z warszawskiego Teatru Powszechnego.
Matka Polka odchodzi
Teatr coraz częściej polemizuje z dawnym wyidealizowanym obrazem polskiej matki. Niekiedy ze zrozumieniem, niekiedy ze złością. Najbardziej iskrzy na linii matki–córki.
Czy performerka może być mamą?
„Mówienie o matkach jako bohaterkach jest powielaniem stereotypów: nazwijmy matkę bohaterką, żeby nie musieć zapewnić jej systemowej pomocy. Ale z drugiej strony opisywanie, dlaczego jest bohaterką, z iloma rzeczami musi się mierzyć jako matka-artystka, jest bardzo ważne”. O swoim doświadczeniu macierzyństwa opowiadają choreografki i tancerki Ramona Nagabczyńska i Iza Szostak.
Rap Teatr. Ewenement?
Rapowany Mickiewicz, reżyserowany Quebonafide, street dance moralnego niepokoju. Kultura hip-hopu i teatr coraz częściej wchodzą w alianse. To się szybko nie skończy. A jak się zaczęło i w jakim punkcie jesteśmy dzisiaj?
Montaże atrakcji, momenty graniczne
Jego taniec jest rozwibrowywaniem rzeczywistości po to, by można było zobaczyć ją w inny sposób. Za chwilę polska premiera nowego spektaklu choreografa Wojciecha Grudzińskiego – TEACH ME NOT!
Niepozytywny mit
Najnowszy spektakl Katarzyny Szyngiery z Muzeum Powstania Warszawskiego nie proponuje prostej negacji powstańczej legendy – jest bardziej wysublimowany niż chyba wszystko, co do tej pory powstało w ramach artystycznych działań Muzeum.
Nagrody „Teatru” za sezon 2024/2025
Smolar, Ilczuk, Bielenia, Poniedziałek, Kotański
Teatr oświecenia publicznego
Jeśli w polskim teatrze jest jeszcze ktoś, kto na serio traktuje liberalne obietnice i wartości postmieszczańskiego społeczeństwa, to tym kimś jest Anna Smolar.
Najlepszy, najlepsza, najlepsi w sezonie 2024/2025
Wybór krytyczek i krytyków.
Najlepsze spektakle sezonu. 1–5
Pierwsza piątka!
Najlepsze spektakle sezonu. 6-15
Druga część rankingu.
Najlepsze spektakle sezonu. 16-25
Pierwsza część rankingu.
Szkiełko, nie serce
Nie ma w polskim teatrze twórcy, który tak konsekwentnie propagowałby zaufanie do empirii i wiedzy. W żarliwych krucjatach Mateusza Pakuły przeciwko foliarzom, płaskoziemcom i denialistom klimatycznym wyczuwa się lęk przed chaosem, w jaki może osunąć się świat opanowany przez samozwańcze autorytety i pleniące się bujnie teorie spiskowe.
Projektariuszka
Marta Szypulska komponuje stroje. Odważnie operuje kolorami i materiałami, zestawia ze sobą nieoczywiste elementy. Tworzy „performatywną modę” i „performatywną scenografię”. Swoją markę zbudowała w niecałe sześć lat.
Opera z kolumnadą
W Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w końcu pojawia się nadzieja na zmianę. Bo już wiadomo, że nowy dyrektor naczelny Boris Kudlička nie zamierza dzielić odpowiedzialności za profil instytucji z dotychczasowym dyrektorem artystycznym Mariuszem Trelińskim.
Nic się nie zmieniło
W 2017 roku nie uwierzyłabym, że w 2025 roku wciąż będziemy musiały walczyć o te same sprawy. Przestaję się dziwić, że siła teatru politycznego w Polsce malała z roku na rok po premierze Klątwy – pisze dramaturżka spektaklu Olivera Frljicia.
Pomnik niezgody
Może zbyt długo łudziliśmy się, że to sztuka dokona za nas realnej zmiany – zamiast widzieć w niej narzędzie diagnozy, czasem wręcz profetycznej. Frljić postawił trafną diagnozę, lecz rzeczywistość nie tylko jej nie przyjęła – odpowiedziała kontratakiem.
Bezpłodna ziemia
Tamta strona nie jest tak głupia, jak „nasza” strona o niej myśli. Prawicowe media po Klątwie nie chcą już napędzać lewicowej sztuce zainteresowania.
Frljić i niemoc liberałów
Reżyser Klątwy zadał lewicowo-liberalnej publiczności Teatru Powszechnego mocne pytanie: co z wami jest nie tak, że dopuściliście populistyczną prawicę do władzy, otwierając drogę do faszyzacji kraju?
Nie mamy żadnych kart
– Obawiam się, że wojna jest nieunikniona. Ta nagromadzona agresja musi jakoś wybuchnąć – Agnieszka Holland opowiada o polityce i swoich dwóch klasycznych filmach: Kobiecie samotnej i Europie, Europie, które właśnie zostały przełożone na język teatru.
Ja tylko opisuję
Dwa spektakle o doświadczeniu wojny i migracji. Niby różne, a w istocie podobne – bo w opisie drastycznych zdarzeń zaskakująco wstrzemięźliwe, unikające wyraźnego stanowiska, idące środkiem drogi.
Ewa Dałkowska: chciała wolności
Była królową, arystokratką języka, artykulacji i tembru. Niepowtarzalnego, jedynego takiego tembru w polskim teatrze i kinie, tembru stuprocentowej świadomości, co się mówi, kiedy oraz po co! – zmarłą 8 czerwca Ewę Dałkowską wspomina Jacek Poniedziałek.
Nowa przestrzeń
– Mam łatwość wchodzenia w sceniczny świat Warlikowskiego. Stanowimy rodzinę, która cały czas walczy – mówiła Ewa Dałkowska na łamach „Teatru”. Przypominamy rozmowę, którą opublikowaliśmy w 2012 roku z okazji przyznania aktorce Nagrody im. Aleksandra Zelwerowicza za rolę w spektaklu Koniec.
Wyjście z brzucha wieloryba
Ceniona, nagradzana, popularna reżyserka teatralna, która zdecydowała się odejść z teatru. Agnieszka Glińska opowiada o powodach swojej zawodowej wolty i o szukaniu dla siebie miejsca w obszarze terapii i psychologicznej pomocy innym.
Jogolobby
Co czwarta osoba na widowniach teatrów w Polsce ćwiczy jogę. Wśród aktorek i aktorów ten procent jest jeszcze wyższy. Co mają wspólnego joga i teatr? Bardzo wiele.
Pieśni chłopaków polskich
Ma wyczucie tematów ważnych dla młodego pokolenia i świetnie czuje rytm frazy – jak na fana rapu przystało. Jest pierwszym od dawna polskim dramatopisarzem, którego teatry chcą wystawiać. Skąd fenomen Mariusza Gołosza?
Wszystkie wasze duchy
Jaki jest sens i jakie są możliwości teatru proponowanego przez Marcina Wierzchowskiego? Czy odnalazłszy „kolektywną ranę”, twórca może ją uleczyć, czy tylko odsłonić i zajrzeć do środka?
Jaka piękna gównoburza
Karetki pod teatrem odwożące omdlałych widzów. Protesty środowisk katolickich. Ostre przedmioty brutalnie wkłuwane w ciała aktorek. Niemarkowany seks na scenie. Estetyczne uniesienie, wzniosłość i groza, inność i wspólnota. Florentina Holzinger wraca z nowym spektaklem.
Młot na czarownice
Wrocławskie Heksy odzwierciedlają bieżące nastroje społeczne: zwrot konserwatywny, niespełnione lewicowe obietnice, rosnący w siłę faszyzm, wywołane tym wszystkim poczucie beznadziei i bezsilności. Tylko po co dawać im tyle miejsca, nie oferując nic w zamian?
Zmywanie wstydu
Przeciw powielaniu gestów stygmatyzacji; za myśleniem o przyszłości i reparacji; przeciw zamykaniu wirusa w historii, a wraz z nim tych, którzy stali się jego nosicielami – oto strategie nowego pokolenia rodzimych artystów pracujących z doświadczeniem HIV/AIDS.
Girls to the front
Spektakle o sprawach lesbijskich i queerowych realizowane przez kobiety niehetero są w polskim teatrze fenomenem zupełnie świeżym. Dlaczego tak długo musiałyśmy czekać?
Teatr odzyskanego przymierza
Olsztyński Teatr Jaracza podbija festiwale, budzi dyskusje – i nie traci z oczu widza.
Na bogato
Moda na teatralne blockbustery rozlewa się po kraju. Wszędzie chcą mieć swoje 1989.
„Klasyka Żywa”. Czego nie widać
Ten konkurs pokazuje dobitnie, jak żywe jest środowiskowe zapotrzebowanie na uświęconych i oswojonych obrazoburców, dokonujących pozornych przekroczeń w bezpiecznych ramach – o „Klasyce Żywej” pisze członkini komisji artystycznej ostatniej edycji.
Teatr TV: wersja testowa
Teatr Telewizji nie musi być skazany na stylistykę taniego filmu i małego realizmu – udowadnia od roku nowa dyrekcja.
12 x Ukraina
Od kobiecej klasyki po emigracyjny queer – dramaturżka i kuratorka ze Lwowa poleca jedenaście ukraińskich sztuk i jedną powieść, które warto wystawić w Polsce. Ściągawka dla dyrektorów naszych teatrów.
Z Czechowem na wojnie
Co miałoby znaczyć przemilczanie literatury rosyjskiej na naszych scenach? A co znaczy jej użycie?
Teatr katolickiej obietnicy
Jeśli widzieć katolicyzm jako najpopularniejszy w Polsce system pozwalający na przejście przez śmierć i ciemność w nadziei na spotkanie z czymś, co im zaprzecza, to trzeba przyznać, że teatr Leszka Mądzika był takiemu katolicyzmowi bardzo bliski.
Prelekcje paryskie Krzysztofa Rutkowskiego
Na okładce nazwisko Adama Mickiewicza. A co wewnątrz? Nowy projekt Krzysztofa Rutkowskiego to skomplikowana i ryzykowna układanka.
Cała mapa zapaliła się na czerwono
– Wiele jest niezapisanych kartek w tej książce. Nie wiem, czy gdyby dziesięciu reporterów się za to zabrało, wyczerpałoby temat – mówi Iga Dzieciuchowicz, autorka książki Teatr. Rodzina patologiczna.
Cielesne ścieżki empatii
– Ja ze swoją filozofią teatru zawsze w jakiś sposób pasożytowałem na instytucjach – mówi Krystian Lupa.
AGAIN AGAIN AGAIN AGAIN AGAIN…
Jak w teatrze opowiadać historie gwałtu, by uchwycić zarówno jednostkowe doświadczenie, jak i systemowy wymiar tej zbrodni? Jak opowiadając o gwałcie, nie reprodukować przemocy?
Wyparte wróci
– Jestem przekonana, że nie trzeba się retraumatyzować na scenie, żeby robić dobre rzeczy – mówi Natalia Lange.
Szczególny rodzaj ciszy
Miałam wrażenie, że jej aktorstwo przynależy do jakiejś religii, do jakiegoś wyznania sztuki aktorskiej. Miała w sobie coś z kapłanki – Jadwigę Jankowską-Cieślak wspomina Joanna Szczepkowska.
„Bo jeśli to samo zrobi kobieta…”
– Potraficie, zdaje się, zagrać wszystko, jakby nie istniały dla Was bariery obyczajowe – archiwalna rozmowa z Jadwigą Jankowską-Cieślak, Krystyną Jandą i Dorotą Stalińską.
Nie mogę całkiem zniknąć
– Żeby napisać coś do teatru, musiałbym sobie wyczyścić głowę z myślenia fabułami, odłożyć ten rodzaj wyobraźni. Ale jakaś tęsknota we mnie jest – mówi Paweł Demirski.
Reset Demirskiego
Nowy projekt Demirskiego to filmowe selfie na tle środowiska artystów, którzy – podobnie jak twórca serialu – osiągnęli status klasy średniej.
Teatr, lewica, kłopot
Co zostanie z teatru, który chciał się wtrącać?
Organizacji! Dyscypliny!
Co polski teatr powinien zapamiętać z losów rewolucji 1905 roku?
Brokatowe łzy, różowe trumny
Polski teatr przeżywa zwrot młodzieżowy. Osób nastoletnich widać coraz więcej – i na scenie, i na widowni. Czy są traktowane dostatecznie podmiotowo? Bez paternalizmu albo nadmiarowej troski?
Polski teatr terapii
Twórcy teatru terapeutycznego poprzestają na opowiadaniu historii. W bezpiecznych ramach świata przedstawionego mieszczą się oczywiście przemiany (wynikające z procesów terapeutycznych), ale dotyczą one wyłącznie bohaterów.
Swinarski w dwóch osobach
Z upływem czasu od śmierci Swinarskiego jego widmowe życie staje się coraz bardziej dziwaczne. Ale z praktyki reżysera można brać konkretne inspiracje – co pokazuje książka Beaty Guczalskiej Konrad Swinarski. Biografia ukryta.
Możliwość uczty
Teksty Pawła Soszyńskiego oferują oldskulowe przyjemności: oto krytyka teatralna oparta na swobodzie w wyrażaniu osobistego przeżycia, posługiwaniu się metaforą i stosowaniu chwilami rozpasanego, zdobnego – ale jakże własnego – języka.
Toczy się, toczy i toczy
Seks, hajs i głód w krakowskim Narodowym Starym Teatrze to spektakl mistrzowski, ale i bardzo przygnębiający.
Dizajnerka dźwięku
Laguna w TR Warszawa intryguje swoją postklubową, posthorrorową audiosferą. Jej autorka Justyna Stasiowska nie pierwszy raz dowodzi, że we współczesnym teatrze warto nie tylko patrzeć, ale i słuchać.