Recenzje

Robert Talarczyk i Szczepan Twardoch nie bawią się w subtelności. Oglądamy galerię typów polskiego warcholstwa, pieniactwa, zacietrzewienia, zakapiorstwa, urażonej dumy. Wszyscy wszystkich nienawidzą, tymczasem Ruscy stoją u bram.

„W życiu chodzi o dwie rzeczy, władzę i miłość, wybierzmy mniejsze zło” – mówi jedna z postaci. Ale TRZASK PRASK to coś więcej niż love story. To opowieść o zagubionym pokoleniu, które usiłuje się odnaleźć. I średnio mu to wychodzi. Trudno się zatrzymać, gdy wszystko się rusza.

Spory gumowy penis porusza się w takt wiersza Allena Ginsberga, rytmicznie i z przejęciem deklamowanego przez skrytego w kulisie aktora. Dildo jest trochę jak kukiełka, a trochę jak kostur biblijnego proroka, surowo wieszczącego apokalipsę.

Grzechem pierworodnym spektaklu Piotra Ratajczaka jest rozpaczliwe pragnienie uczynienia z Przedwiośnia komentarza do bieżących spraw politycznych.

Nie ma w Un-packing miejsca na ciszę, oddech, refleksję. Ze sceny pada mnóstwo słów, jakby artyści zapomnieli o istnieniu zasady show, don’t tell.

Twórcy spektaklu Po Galicji. Kilka historii próbują przywołać świat, którego już nie ma. Przekonują, że nie trzeba w tym celu odprawiać tajemniczych rytuałów, ani odwiedzać miejsc pamięci. Wystarczy opowieść.

Od pierwszej sceny Anna Smolar trafia w sedno napięć, zarówno społecznych, jak i osobistych, grając na najczulszej strunie wielu z nas – na strachu przed utratą miejsca, w którym czujemy się bezpieczni.

Maja Kleczewska nie byłaby sobą, gdyby kapitalizm nie wyzwalał w bohaterach jej Ziemi obiecanej skrajnych stanów emocjonalnych – ekstaz, załamań czy napadów wściekłości.

Międzynarodowa publiczność znanego z kontrowersji festiwalu Wiener Festwochen nie przestaje bić braw. To wcale nie reguła, po prostu na scenę wróciła Carolina Bianchi. W The Brotherhood brazylijska artystka po raz kolejny mierzy się z wyzwaniem mapowania relacji przemocy ze sztuką.

Chopin to przewodnik, z którym możemy zajrzeć do osobistego Hadesu – przy akompaniamencie nokturnu.