Punkt widzenia, czyli jak pisać historię teatru w jednym mieście

Książka Artura Dudy stanowi znakomity przykład historycznoteatralnej narracji sprawnie splecionej z dziejami miasta.

Depresja i światło

Książka pieczętuje fakt, że bydgoski „Kwartalnik Artystyczny” jest „polskim domem Samuela Becketta”.

Ziemia i Reduta

Książka „Ziemia – duch – Reduta”, biograficzna opowieść o Mieczysławie Limanowskim, wyszła już po śmierci Zbigniewa Osińskiego i pozostaje nieukończona.

Osterwowy przewodnik

„Dzienniki wypraw 1938–1939” Juliusza Osterwy to drugi tom serii „Reducie na stulecie” zainaugurowanej w 2019 roku przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego.

„Dybuk” – między dwoma kulturami

Dopiero inscenizacja Wajdy (1988), a silniej jeszcze inscenizacje Warlikowskiego (2003) i Kleczewskiej (2015) ukazały widzom świat zaludniony dybukami ofiar Holokaustu.

Jak być kochanym

Tom wywiadów, które Jacek Wakar przeprowadził z piętnaściorgiem polskich aktorów i opublikował pod tytułem „Zawód: aktor”, należy przypisać do nurtu twórczości pandemicznej.

Śmierć Arlekina, powrót Afanasjewa

Ukazanie się wyboru dramatów Jerzego Afanasjewa „Tralabomba” zbiegło się ze śmiercią niezwykłego aktora, Ryszarda Ronczewskiego - ostatniego artysty Cyrku Rodziny Afanasjeff.

Nieosiągalne obszary performansu

Tytuł „Zjadanie psów nie wskazuje”, że ta książka traktuje o teatrze. Dopiero później wychodzi na jaw, że mamy do czynienia z pracą naukową z zakresu performatyki.

Regietheater

Teatr reżyserski (niem. Regietheater) to określenie drażliwe dla osób zajmujących się niemieckojęzycznym teatrem, kojarzone przede wszystkim z reżyserami pokolenia 1968 roku.

Kantor. Ochronić przed petryfikacją

Ruch Cricoteki z samego centrum Krakowa na peryferie – tranzyt do nowej przestrzeni wystawienniczej – mocno zainspirował Fazan.

O Kantorze każdy może

Po kochankach i bezbożnicach na warsztat Kienzler trafił w końcu Tadeusz Kantor. Warsztat to zresztą mało wyrafinowany.

„Jak ugryźć teatr współczesny?”

Jak opowiedzieć o historii współczesnego teatru? Poza tym, że rzetelnie, to oczywiście dowcipnie i z ilustracjami.

Pole manewru

Czy nowe przekłady mogą spowodować zasadniczą zmianę czechowowskiej optyki? Chyba nie.

Jerzy Jarocki – ćwiczenia z pamięci

Legenda Jarockiego jest potrzebna współczesnemu polskiemu teatrowi, lecz jest mało prawdopodobne, by stała się źródłem jakiejś nowej, twórczej energii.

Planeta Różewicz – w radiu

Barbara Zwolińska z niezwykłą dokładnością śledzi przekształcenia tekstów Różewicza w słuchowiskach. Tropi skróty, szczególnie w adaptacjach sztuk pełnospektaklowych.

Polskie losy, polskie drogi

O tym, że Janina Hera bada losy polskich artystów, wiedzieliśmy od dawna. Kto jednak mógł przypuszczać, że badania zajmą autorce tyle lat.

Pozytywna dezintegracja

Improwizacja jako praktyka choreograficzna i metoda pracy z ciałem, chociaż kojarzona jest przede wszystkim z rewoltą postmodernistyczną, towarzyszy historii tańca od początku XX wieku.

Kilka (nie)autonomicznych słów o tańcu

„Choreografia: autonomie” pod redakcją Marty Keil to druga część serii publikacji poświęconych zagadnieniom współczesnej choreografii w jej społecznym i teatralnym wymiarze.