Droga do Chorei

Pogłębiona rozmowa z Rodowiczem jest niczym tkanka łączna – opowiada o dekadach rozwoju teatru niezależnego od wewnątrz, z perspektywy naraz fascynacji i traumy.

Lizystrata – game changer

O nowym przekładzie „Lizystraty” oraz pracy tłumacza opowiada Olga Śmiechowicz w rozmowie z Maciejem Stroińskim.

Stąd trzeba uciekać

Dotkliwość tekstów Maliny Prześlugi bierze się z konsekwentnie prowadzonego, introspekcyjnego stylu narracji dramatycznej.

Performatyka duchowości

Książkę Michała Masłowskiego uważam za dzieło niezwykle poruszające. Na swój sposób reprezentujące wręcz postawę prorocką.

Środowiskowa, lecz niehermetyczna

Aleksandra Szarłat przypomina twórców, których nazwiska nie budzą dziś w zasadzie żadnych skojarzeń ani emocji, ale każdy z nich, w swoim czasie, miał w SPATiF-ie swój „stolik”.

Inne miejsca

Twórcza swoboda i niezwykła umiejętność umykania definicjom (bez radykalnych gestów czy deklaracji) promieniuje z każdego niemal wersu tekstów Moniki Milewskiej.

Planeta Dania

Dwa obszerne tomy antologii Duńskie sztuki współczesne to bogata prezentacja skandynawskich sztuk napisanych na przestrzeni ostatnich trzydziestu lat.

Teatr Wyspy Żółwia

To pierwsze kompleksowe polskie opracowanie autorskiego teatru indygennego Floyda Favela i jego metodologii NPC – Native Performance Culture.

Dwie o jednym

„Janusz Warmiński i jego Teatr Ateneum” to rzetelny, bo oparty na dokumentach, obraz kilkudziesięciu lat działalności jednej z najważniejszych warszawskich powojennych scen.

Lalkarze performerzy i performująca materia

O książce Marzenny Wiśniewskiej chciałoby się rozmawiać bez końca. Jest to praca rozległa, wielostronna, rysująca niespodziewane konteksty do działań polskich lalkarzy performerów.

Diagnoza awangardy

W całym tomie uderza gotująca się, niestabilna, niemal wrząca od sporów, kategorycznych protestów, zaprzeczeń, przeciwstawnych projekcji i propozycji awangardowa przestrzeń zgiełku.

Miejsce dla tropicielek brzydkich uczuć

„Teatr brzydkich uczuć” pod redakcją Moniki Kwaśniewskiej i Katarzyny Waligóry to książka, która opowiadając o teatrze, mówi zarazem o życiu społecznym w szerszej perspektywie.

Skoro go nie ma, to znaczy, że jest

„Szara strefa awangardy i inne szkice” Ewy Guderian-Czaplińskiej pokazuje teatr jako sztukę, która wydarza się w relacji i która do rozmaitych relacji prowokuje.

To aż tyle

Takie księgi pamiątkowe są portretami trumiennymi naukowców. W tej zdecydowanie więcej jest prac badawczych niż wspomnień, niektóre teksty łączą te perspektywy.

Powroty do Swinarskiego

Skromny tytuł publikacji: „Kilka słów o Konradzie Swinarskim”, ukrywa wcale nie skromną zawartość.

Rozmowa niedokończona

Nieczęsto się zdarza, by reżyserzy spowiadali się kolegom po fachu ze swego życia. Jeśli nawet dochodzi do takich rozmów, to rzadko pozostaje po nich jakiś ślad.

Polskie Eldorada

Antologia sztuk Mariusa von Mayenburga w przekładzie Karoliny Bikont – to pierwszy jak dotąd w Polsce, a w dodatku dość obszerny wybór tekstów znakomitego dramatopisarza.

Skarby miasta całego

Narrator „Praskich świąt radości…” myśli i pisze Hrabalem. Na tyle zręcznie, że umyka nam to, co u Hrabala najistotniejsze – u Pomorskiego brakuje czasem hrabalowskiej precyzji.