Śmierć Arlekina, powrót Afanasjewa

Ukazanie się wyboru dramatów Jerzego Afanasjewa „Tralabomba” zbiegło się ze śmiercią niezwykłego aktora, Ryszarda Ronczewskiego - ostatniego artysty Cyrku Rodziny Afanasjeff.

Nieosiągalne obszary performansu

Tytuł „Zjadanie psów nie wskazuje”, że ta książka traktuje o teatrze. Dopiero później wychodzi na jaw, że mamy do czynienia z pracą naukową z zakresu performatyki.

Regietheater

Teatr reżyserski (niem. Regietheater) to określenie drażliwe dla osób zajmujących się niemieckojęzycznym teatrem, kojarzone przede wszystkim z reżyserami pokolenia 1968 roku.

Kantor. Ochronić przed petryfikacją

Ruch Cricoteki z samego centrum Krakowa na peryferie – tranzyt do nowej przestrzeni wystawienniczej – mocno zainspirował Fazan.

O Kantorze każdy może

Po kochankach i bezbożnicach na warsztat Kienzler trafił w końcu Tadeusz Kantor. Warsztat to zresztą mało wyrafinowany.

„Jak ugryźć teatr współczesny?”

Jak opowiedzieć o historii współczesnego teatru? Poza tym, że rzetelnie, to oczywiście dowcipnie i z ilustracjami.

Polskie losy, polskie drogi

O tym, że Janina Hera bada losy polskich artystów, wiedzieliśmy od dawna. Kto jednak mógł przypuszczać, że badania zajmą autorce tyle lat.

Pozytywna dezintegracja

Improwizacja jako praktyka choreograficzna i metoda pracy z ciałem, chociaż kojarzona jest przede wszystkim z rewoltą postmodernistyczną, towarzyszy historii tańca od początku XX wieku.

Kilka (nie)autonomicznych słów o tańcu

„Choreografia: autonomie” pod redakcją Marty Keil to druga część serii publikacji poświęconych zagadnieniom współczesnej choreografii w jej społecznym i teatralnym wymiarze.

Labirynt

Zapewne spełnieniem marzeń Leszka Czarnoty byłoby to, gdyby jakiś gówniarz po przeczytaniu „Książki o Mistrzu” odkrył w niej szkic scenariusza dla swojego nieopierzonego życia.

Sztuka teatru w Zachęcie

W historii wystaw organizowanych przez Zachętę zagadnienia związane ze sztuką teatru i scenografią należały do rzadkości.

Dyskurs na scenie

Książka „Teatr i polityka” Dobrowolskiego jest bardzo solidnym przeglądem ważnych przykładów obecności dyskursów politycznych w polskim dramacie i teatrze.

Przebrzmiały czar ideałów

W porównaniu z rodzimymi tekstami współczesnymi – dramaturgia czeska ukazuje o wiele bardziej klasyczne oblicze.

Irracjonalne i niepojęte

Czytając poszczególne tomy, śledząc fabuły kolejnych sztuk, można odnieść wrażenie, że znajdujemy się w jednej artystycznej rzeczywistości.

Sztuka ambiwalentna

Dzięki wskazaniu w formule tytułowej klauna i tygrysa, czytelny od razu staje się zamysł współtwórców tomu, by zderzyć tę świadomość ze złożonością tematyki cyrkowej.

Teatralni sąsiedzi

Autorka – trzeba to po raz kolejny powiedzieć jasno – nie zamierza i nie próbuje niczego w stosunkach polsko-żydowskich wybielać ani niczego zacierać.

Słabość (do) Hamleta

Wraz z wybuchem I wojny światowej rozpoczęła się w II Rzeszy Niemieckiej poważna dyskusja nad tym, czy wystawiać na miejscowych scenach teksty autorów pochodzących z państw wrogich.

Ocalić etos

Niezbędny, społeczny, podmiotowy, zaangażowany, współuczestniczący… Taki jest teatr Lecha Śliwonika – osoby, która od dziesiątków lat współtworzy kulturę teatralną w Polsce.