Ryby bez głów

Po lekturze książki Georg Büchner jawi się jako frapujący pisarz nie z powodu swoich zagadkowych uwikłań, ale dlatego, że okazuje się tak bardzo bliski współczesnej wrażliwości.

Potrzeba hazardu

Nie jest to biografia popularna, choć dzięki lekkiej narracji, okraszonej dużą liczbą anegdot i wypowiedzi gwiazd, z pewnością ma szansę trafić do masowego czytelnika.

Nie definiuj, opowiadaj

Poeta zbuntowany, kontestator, gwiazda polarna pokolenia post ’68, niewydarzony teoretyk, demaskator języka – Petera Handkego nazywano rozmaicie.

Droga do Chorei

Pogłębiona rozmowa z Rodowiczem jest niczym tkanka łączna – opowiada o dekadach rozwoju teatru niezależnego od wewnątrz, z perspektywy naraz fascynacji i traumy.

Lizystrata – game changer

O nowym przekładzie „Lizystraty” oraz pracy tłumacza opowiada Olga Śmiechowicz w rozmowie z Maciejem Stroińskim.

Stąd trzeba uciekać

Dotkliwość tekstów Maliny Prześlugi bierze się z konsekwentnie prowadzonego, introspekcyjnego stylu narracji dramatycznej.

Inne miejsca

Twórcza swoboda i niezwykła umiejętność umykania definicjom (bez radykalnych gestów czy deklaracji) promieniuje z każdego niemal wersu tekstów Moniki Milewskiej.

Początki. Dawid Ogrodnik

Wywiad rzeka prowokuje do tego, by pisać o człowieku, a nie o literaturze. A czy recenzent ma do tego prawo? Treścią jest bohater.

Polityczne / romantyczne

Książka Moniki Kostaszuk-Romanowskiej jest najlepszym dowodem na aktualność paradygmatu romantycznego w polskim teatrze lat 2011–2021.

W orbicie nowoczesności

Lech Sokół umieszcza na pozór odległe od siebie postacie – są to Marivaux, Ibsen, Strindberg, Rimbaud, Wyspiański, Witkacy – w orbicie jednego zagadnienia: stosunku do nowoczesności.

Planeta Dania

Dwa obszerne tomy antologii Duńskie sztuki współczesne to bogata prezentacja skandynawskich sztuk napisanych na przestrzeni ostatnich trzydziestu lat.

Teatr Wyspy Żółwia

To pierwsze kompleksowe polskie opracowanie autorskiego teatru indygennego Floyda Favela i jego metodologii NPC – Native Performance Culture.

Dwie o jednym

„Janusz Warmiński i jego Teatr Ateneum” to rzetelny, bo oparty na dokumentach, obraz kilkudziesięciu lat działalności jednej z najważniejszych warszawskich powojennych scen.

Lalkarze performerzy i performująca materia

O książce Marzenny Wiśniewskiej chciałoby się rozmawiać bez końca. Jest to praca rozległa, wielostronna, rysująca niespodziewane konteksty do działań polskich lalkarzy performerów.

Miejsce dla tropicielek brzydkich uczuć

„Teatr brzydkich uczuć” pod redakcją Moniki Kwaśniewskiej i Katarzyny Waligóry to książka, która opowiadając o teatrze, mówi zarazem o życiu społecznym w szerszej perspektywie.

Skoro go nie ma, to znaczy, że jest

„Szara strefa awangardy i inne szkice” Ewy Guderian-Czaplińskiej pokazuje teatr jako sztukę, która wydarza się w relacji i która do rozmaitych relacji prowokuje.

To aż tyle

Takie księgi pamiątkowe są portretami trumiennymi naukowców. W tej zdecydowanie więcej jest prac badawczych niż wspomnień, niektóre teksty łączą te perspektywy.

Diagnoza awangardy

W całym tomie uderza gotująca się, niestabilna, niemal wrząca od sporów, kategorycznych protestów, zaprzeczeń, przeciwstawnych projekcji i propozycji awangardowa przestrzeń zgiełku.