Na kogo liczymy?

Z jednej strony malejące sale, topniejąca frekwencja. Z drugiej strony kolejki pod teatrami, znikające bilety. Czy o polskiej publiczności teatralnej można powiedzieć coś pewnego?

Wiedza potrzebna i nieprzyjemna

Wiedza zaczerpnięta z raportów mogłaby dostarczać środowisku teatralnemu wskazówek, na czym budować sojusz z publicznością.

Przemów, widzu

Kryzys komunikacji między widownią a teatrem jest obecnie w centrum debaty teatrologicznej. Słowa, które przy tej okazji padły, brzmią jednak jak parafrazy diagnoz teatru lat...

Teatr: miejsce dla młodzieży

W 2016 roku na polskiej mapie teatralnej dwa punkty pulsowały energią spotkania z młodym odbiorcą: gdańska Miniatura z jej II przeglądem „Co nowego?” i wałbrzyski Teatr Dramatyczny...

Dwie „Harper”

Twórcy dwóch spektakli, używając niemal tych samych słów, opowiedzieli o czymś innym.

Nikt tu z nikim nie rozmawia

W „Wiśniowym sadzie” Augustynowicz interesują momenty, kiedy ludzie tracą zdolność komunikowania się i budowania na tym więzi.

Uszy szeroko otwarte

„Dziady” Tomaszuka to pojedynek prawosławnego popa z romantycznym kochankiem, rozegrany w drewnianej scenografii i zgrzebnych kostiumach, tak charakterystycznych dla świata, o którym...

Pyrlik i żelosko

W spektaklu Talarczyka oglądamy tragiczne wydarzenia w kopalni „Wujek” oczami nastoletnich chłopców, obserwujących je z pobliskiego wieżowca.

Obrzęd i dramat na scenie

Sejmik Teatrów Wsi Polskiej jest zjawiskiem niezwykłym i odosobnionym na mapie teatralnej Polski. Wiele przedstawień tu prezentowanych z pewnością nie zaistniałoby poza macierzystym...

Nowe Gardzienice

Wszystkie prezentowane na tegorocznym Festiwalu Teatrów Błądzących premiery powstały w ramach projektu „Gardzienice – Generator Nadziei”. Włodzimierz Staniewski oddaje głos młodym....

Wudu a Dostojewski

W spektaklu Thomasa Richardsa prezentowanym na rzeszowskich „Źródłach Pamięci” teatr staje się wehikułem przechodzącym w obrzęd wudu.

W poszukiwaniu antonimu higieny

Szukamy nowej formy mówienia o czasach, które wymknęły się nam spod kontroli. Przed wojną też tak było. Czy – jak w Misiu – to znak, że będzie następna?

Bójmy się

Medea Franza Grillparzera w Volkstheater i Geächtet (Zhańbiony) Ayada Akhtara w Burgtheater podejmują temat obcych i nie uspokajają naszych lęków.

Teatr spraw ostatecznych

Nasza (czyli polska) przygoda z ponowoczesnością ma tę specyfikę, że jako „wspólnota wyobrażona” uformowani zostaliśmy przez polski romantyzm

Dwa teatry

Przekonanie, że teatr jest więźniem swego czasu, o którym wyrokować można tylko tu i teraz, jest złudne, czego dowodem książka Moniki Kwaśniewskiej . To praca, która wskazuje nowe...

Dionizyjskie Bogoczłowie-czeństwo

Marta Lechowska, odnosząc się do misterium w kulturze rosyjskiej, sięga najpierw po zachodnioeuropejskie wzorce.