Lata chude, ale bardzo ciekawe

Sposób zaprezentowania dorobku Puzyny w antologii „Czasem coś żywego” jest spójny i zrozumiały. Tylko że opiera się na podwójnym retuszu.

Ból fantomowy

W dramatach Anny Wakulik postacie niezbornie usiłują się ze sobą porozumieć, lecz ich przepełniony ironią język bywa częściej narzędziem alienującym niż budującym pomosty.

Nazywam się Dulcynea

„Człowiek z La Manchy” to musical, wypada więc najpierw zapytać, jak zabrzmiał na scenie Teatru Dramatycznego. Moim zdaniem wyśmienicie.

Blaski i cienie PRL-u

Kościelniak za pomocą znakomitych tekstów piosenek opowiedział o czasach, które wciąż przywoływane są jako błogi, pełen humoru etap polskiej historii.

Skazany na wolność

„Inkarno” to dowcipna rozprawa o tym, jakimi metodami leczy się chorych psychicznie i kto jest większym szarlatanem – pacjent Anatol czy Profesor prowadzący klinikę.

Futurologiczna comédie larmoyante

W spektaklu dobrze uwypuklony został pewien paradoks. Nieprzewidywalne symulakra dowodzą przewidywalności ludzkiej natury, czyli banalności człowieka.

Bergman od kulis

W inscenizacji „Fanny i Aleksandra” Łukasz Kos świadomie kreuje poczucie teatralności przez wykorzystanie teatru jako budynku.

„Moskwin”

„Moskwin” jest monodramem. Padają w nim słowa, przede wszystkim jednak mnóstwo jest działań, które aktor precyzyjnie wykonuje, poruszając się w obrębie zainscenizowanego mieszkania.

Kolory spojrzenia

Nagrodzony prestiżową Nagrodą Blackburn im. Susan Smith oraz Pulitzerem dramat Jackie Sibblies Drury „Fairview” wybrzmiał ze sceny londyńskiego teatru Young Vic w szczególnym...

Medea z Zakopanego

„Halka” Stanisława Moniuszki z Piotrem Beczałą w roli Jontka, przeniesiona przez Mariusza Trelińskiego do Zakopanego gierkowskiej dekady, to wielki sukces reżysera i Opery Narodowej.

Fakty niewygodne

„Miesiąc na faktach” w Instytucie im. Jerzego Grotowskiego stał się prawdziwym prezentem dla wielbicieli teatru dokumentalnego.

…zstąpił do piekieł

„Uscenicznienie” muzycznego dzieła Rafała Augustyna zostało zrobione bardzo delikatnie, pozostawiając w zasadzie nienaruszony oratoryjny charakter kompozycji.

Wielkość w skali mikro

Inscenizacja Marty Guśniowskiej to teatr staroświecki, elegancki i liryczny, w znaczeniu, jakie przypisalibyśmy tym słowom, opisując Kabaret Starszych Panów.

Irracjonalne i niepojęte

Czytając poszczególne tomy, śledząc fabuły kolejnych sztuk, można odnieść wrażenie, że znajdujemy się w jednej artystycznej rzeczywistości.

Jestem retro

Jego spektakle przepełnia żywioł muzyki. Szerokimi garściami czerpie z kultury ludowej, jest dyrektorem Teatru Pijana Sypialnia. Fokus na... Sławomira Narlocha.