Straszni nowi mieszczanie
W operze szykuje się kolejna Wielka Reforma. Jeszcze nie wiem, kto i kiedy ją przeprowadzi, ale widać już pierwsze zwiastuny.
Obraz i dźwięk
„Macbettu” to spotkanie Szekspirowskich duchów i sardyńskiej obrzędowości. O spektaklu inspirowanym sardyńskimi karnawałami pisze reżyser Alessandro Serra.
Co „robił” Mickiewicz w Collège de France?
Mickiewicz pojawiał się w Collège de France jako mag i jako przewodnik misteriów. Wierzył, że jego „akcje fizyczne” w auli paryskiej uczelni służą transgresji: odsłaniają oryginał...
Ukryte coś
„Każda kreska składa się na rys psychologiczny postaci, który odzwierciedla stan emocjonalny. W każdym z nich są wyczuwalne depresja, apatia, euforia czy też ekscytacja”. Fragmenty...
Szekspirowskie kontynenty Ingmara Bergmana
„Ibsen i jego kłamcy, Strindbergowskie trzęsienia ziemi, Molierowska pasja ślizgająca się na zdradliwych aleksandrynach, Szekspirowskie kontynenty” – pisał Bergman w Laterna magica,...
Patronaty
„Ahaswer sercowy”
Wiadomość o wystawieniu Mężczyzny przyjęłam z niedowierzaniem. Nie sądziłam bowiem, że ktoś jeszcze wskrzesi tę głośną przed stu laty, a dzisiaj zupełnie zapomnianą sztukę...
Nie srajcie się!
Dobra Nowina brzmi dziś inaczej niż kiedyś. Zalęknionym Europejczykom Iwan Wyrypajew mówi: „Nie srajcie się!”, i dodaje: „Czas zacząć kochać kogoś innego niż samego siebie”.
Pierwszy raz
Norbert Rakowski testuje siłę dramatu Iwana Wyrypajewa, sprawdza strategie autora, konfrontuje go z aktorami. Właśnie tak, jak Pijani w szczecińskim Współczesnym, powinna wyglądać...
Ruchome piaski
W spektaklu Pawła Miśkiewicza bohaterowie kryją swoje „ja” za fasadą rzucanych od niechcenia bon motów i cytatów z popkultury; „wewnętrzny ogień” wciąż buzuje pod skorupą...
Komiks
Walcząc o przetrwanie
Siłą spektaklu Iwony Kempy jest dar obserwacji i mięsisty język Vedrany Rudan oraz świetnie grający zespół aktorski.
Zapach skoszonej trawy
Dramat Jennifer Haley wystawiony przez Mariusza Grzegorzka pokazuje wielki kłopot z rozpoznaniem natury zła popełnianego w cyberprzestrzeni.
Po premierze
Coraz częściej wiodącym motywem przedstawień staje się infantylizacja bohaterów.
Bem! Powrót człowieka armaty
Sto wskrzeszeń na stulecie Polski” – tym hasłem Pożar w Burdelu przeszedł już do historii polskiej rozrywki. Jest w nim wszystko, co powinno być w dobrej satyrze: inteligentne...
Poukładajmy sobie teatr
W ciągu kilku lat istnienia wrocławski Teatr Układ Formalny zdołał zjednać sobie liczną grupę oddanych widzów. I nie tylko tych ze szkolnymi teczkami.
O śmierci na poważnie i na wesoło
Bielsko-bialski festiwal po raz kolejny unaocznił, jak wielkie możliwości tkwią w lalkowych środkach wyrazu – jak przy ich pomocy można oswajać widzów, nawet małe dzieci, z tak...
Dusza na krańcach świata
Towarzyszące tegorocznej edycji Teatralnej Karuzeli hasło „Dusza w troki” w dowcipny sposób zdradza przewodni motyw festiwalu. Jest nim podróż: w głąb siebie, także w głąb swoich...
Bez taryfy ulgowej
Piąta edycja wrocławskiego Przeglądu Nowego Teatru dla Dzieci pokazała, że w teatrze dla najmłodszych znajdziemy te same problemy i poszukiwania formalne, z którymi mierzą się tworzący...
Odcienie melancholii
Miniony sezon w Opolskim Teatrze Lalki i Aktora był szczególnie intensywny i ujawniał progresywne podejście do konstruowania repertuaru. Na sześć zrealizowanych premier aż pięć...
Trojański Koń Nicości
To świetny pomysł Agnieszki Olsten, by odkurzyć Lema, który jest może jednym z najbardziej aktualnych w tej chwili polskich autorów. Jego wizje, niczym wizje Leonarda da Vinci, spełniają...
Melancholia i forma
Siła przedstawienia Sopockiego Teatru Tańca tkwi nie tyle w „unarracyjnieniu” obrazu Dürera, jego emocjonalnym „poruszeniu”, co w wydobyciu z niego tych myśli i sensów, z którymi...
Ku wspólnemu przeznaczeniu
Festiwal Kalejdoskop to impreza promująca przede wszystkim polski taniec, zarówno twórczość artystów docenionych przez krytykę i publiczność, jak i tych, którzy rozpoczynają swoją...
Przy wspólnym stole
Głównym tematem choreografii prezentowanych w ramach tegorocznych KRoków stała się polifoniczność.
Budowniczy mostów
Podczas poznańskiego festiwalu najważniejsze sceny w mieście otwierają się przed aktorami, których głosy na co dzień rozbrzmiewają za murem więziennym.
Zemsta zza grobu?
Łapicki miał odwagę – jeżeli po śmierci można ją w ogóle mieć – być brutalnie szczerym w ocenie ludzi, zjawisk, czasami samego siebie. „Dzienniki” są festiwalem animozji,...
Jak powstawał „Pejzaż”…
Poznałyśmy się w warszawskiej szkole teatralnej, dzisiejszej Akademii. Maja Komorowska zaczęła tutaj uczyć na zaproszenie rektora Andrzeja Łapickiego w roku 1982.
Inne Dwudziestolecie
Książkę Krystyny Duniec Dwudziestolecie. Przedstawienia można czytać jako syntezę dziejów teatru i zarazem podręcznik historii społecznej międzywojnia. Tematem poszczególnych...