Nieprzejrzystość

Lena Frankiewicz spośród wielu ścieżek interpretacyjnych tekstu Sandry Szwarc wybrała opowieść o rodzinie toksycznej.

Nie utonąć w morzu głupoty

„Pani Ka patrzy na morze” we wrocławskim Polskim to powrót Pawła Miśkiewicza na scenę Świebodzkiego dwadzieścia pięć lat po premierze „Immanuela Kanta” Krystiana Lupy.

Coś więcej

Opolski spektakl „Los Endemoniados/Biesy” Marcina Wierzchowskiego mówi o gniewie inicjującym każdą rewolucję i o wierze w sens ofiary, która ma rzekomo moc zmieniania świata.

Abiektalne twarze

Jednym z milszych zaskoczeń ubiegłorocznej edycji Boskiej Komedii była nagroda Jury Paradiso dla Ramony Nagabczyńskiej za spektakl „Silenzio!”, reprezentujący nową choreografię.

Rezonans Norwida

„Norwid’Elipsa” - poświęcony Norwidowi nowy utwór radiofoniczny Elżbiety Sikory, nazywanej pierwszą damą polskiej elektroniki, rezonuje mnogością znaczeń.

Gdzie jest Rabbi?

Postać Jezusa rozbudzała ciekawość wobec festiwalowych propozycji, a Jego samotne zawołanie z krzyża: „Czemuś mnie opuścił?”, brzmiało bardzo współcześnie.

Powroty do Swinarskiego

Skromny tytuł publikacji: „Kilka słów o Konradzie Swinarskim”, ukrywa wcale nie skromną zawartość.

Rozmowa niedokończona

Nieczęsto się zdarza, by reżyserzy spowiadali się kolegom po fachu ze swego życia. Jeśli nawet dochodzi do takich rozmów, to rzadko pozostaje po nich jakiś ślad.

Polskie Eldorada

Antologia sztuk Mariusa von Mayenburga w przekładzie Karoliny Bikont – to pierwszy jak dotąd w Polsce, a w dodatku dość obszerny wybór tekstów znakomitego dramatopisarza.

Teatr nie zawiódł mnie nigdy

„Łatwiej mi pracować z młodymi. Może dlatego, że ci wielcy inscenizatorzy próbują zdominować aktora. Zdecydowanie bardziej partnerscy są młodzi” – mówi Maria Maj.

Kolonos

Śmierć Jerzego Treli przeniosła słuchowisko „Edyp w Kolonos” w delikatną przestrzeń nadczułości pamięci i nostalgii.

To

Problemy mniejszości zawsze zasadzają się na podobnych schematach – walce o prawa, o możliwości i o szacunek.

Songi, pieśni, arie

Zamiłowanie do piosenki, arii, wodewilu i kabaretu stało się znakiem rozpoznawczym teatru Jerzego Grzegorzewskiego.

Usta milczą, pieśń rozbrzmiewa

Teatr Jerzego Grzegorzewskiego miał swoją własną mitologię przedmiotów scenograficznych, motywów oraz tematów. Widzów ciągnęło do jej prześwietlania.

Jesteśmy mięsem

W spektaklach Jerzego Grzegorzewskiego oglądamy artystów zmagających się z przemijaniem własnego słabnącego ciała. Widzimy pod kloszem żywe mięso w akcie kreacji.

Zbynio naprawiacz

Andrzej Muszyński (ur. 1984) to człowiek późnego antropocenu. Jest jednocześnie podróżnikiem, reporterem i prawnikiem, pisarzem oraz rolnikiem.

Zbynio

Miniatura dramatyczna Andrzeja Muszyńskiego.