czerwiec 2025

Robert Talarczyk i Szczepan Twardoch nie bawią się w subtelności. Oglądamy galerię typów polskiego warcholstwa, pieniactwa, zacietrzewienia, zakapiorstwa, urażonej dumy. Wszyscy wszystkich nienawidzą, tymczasem Ruscy stoją u bram.

„W życiu chodzi o dwie rzeczy, władzę i miłość, wybierzmy mniejsze zło” – mówi jedna z postaci. Ale TRZASK PRASK to coś więcej niż love story. To opowieść o zagubionym pokoleniu, które usiłuje się odnaleźć. I średnio mu to wychodzi. Trudno się zatrzymać, gdy wszystko się rusza.

Marta Szypulska komponuje stroje. Odważnie operuje kolorami i materiałami, zestawia ze sobą nieoczywiste elementy. Tworzy „performatywną modę” i „performatywną scenografię”. Swoją markę zbudowała w niecałe sześć lat.

Nie ma w polskim teatrze twórcy, który tak konsekwentnie propagowałby zaufanie do empirii i wiedzy. W żarliwych krucjatach Mateusza Pakuły przeciwko foliarzom, płaskoziemcom i denialistom klimatycznym wyczuwa się lęk przed chaosem, w jaki może osunąć się świat opanowany przez samozwańcze autorytety i pleniące się bujnie teorie spiskowe.

Spory gumowy penis porusza się w takt wiersza Allena Ginsberga, rytmicznie i z przejęciem deklamowanego przez skrytego w kulisie aktora. Dildo jest trochę jak kukiełka, a trochę jak kostur biblijnego proroka, surowo wieszczącego apokalipsę.

Grzechem pierworodnym spektaklu Piotra Ratajczaka jest rozpaczliwe pragnienie uczynienia z Przedwiośnia komentarza do bieżących spraw politycznych.

Nie ma w Un-packing miejsca na ciszę, oddech, refleksję. Ze sceny pada mnóstwo słów, jakby artyści zapomnieli o istnieniu zasady show, don’t tell.

Twórcy spektaklu Po Galicji. Kilka historii próbują przywołać świat, którego już nie ma. Przekonują, że nie trzeba w tym celu odprawiać tajemniczych rytuałów, ani odwiedzać miejsc pamięci. Wystarczy opowieść.

W Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w końcu pojawia się nadzieja na zmianę. Bo już wiadomo, że nowy dyrektor naczelny Boris Kudlička nie zamierza dzielić odpowiedzialności za profil instytucji z dotychczasowym dyrektorem artystycznym Mariuszem Trelińskim.

W kijowskim Teatrze Weteranów pisanie dramatów staje się metodą radzenia sobie z traumatycznym doświadczeniem wojny, frontu, nierzadko okaleczenia.