listopad 2025

Czy eksperymentując z mniej znanymi opowiadaniami Olgi Tokarczuk, Michał Zadara starał się dowieść wysokiej rangi całej jej twórczości? Jeśli tak, to wyszło na odwrót.

Wtórna teza o odwiecznej polaryzacji, która trawi nasz naród i której przykładem ma być tragedia z przeszłości, prowadzi w spektaklu Szydłowskiego do równie banalnej konkluzji – biada nam, jeśli się nie opamiętamy. Oczywiście nie ma tu żadnego pomysłu, jak mielibyśmy się opamiętać.

Zorganizowane grupy szkolne wciąż zajmują ważne miejsce w teatralnym półświatku. Na czym opiera się relacja między teatrem a szkołą i czyje interesy są w niej na pierwszym miejscu? Ucznia? Nauczyciela? Artysty? A może dyrektora sceny?

„To się nie kończyło. Trwało miesiąc, dwa, pół roku, rok. Ostatecznie ponad półtora roku. Przez cały ten czas nie dawałam sobie prawa do odpoczynku. Bo nie pracując, czułam się bezużyteczna” – mówi Gosia Wdowik o swoim doświadczeniu wypalenia zawodowego.

„Żyli długo i szczęśliwie”. Wszystko nieprawda, a przynajmniej nie zawsze. Okłamano nas. Ale kto to zrobił?

60 LAT ODIN TEATRET: – „Tworzenie kultury”, „bycie w awangardzie” to są slogany, które w rzeczywistości nic nie znaczą, nie więcej niż dym. Ale ja sobie właśnie biorę tę zasłonę dymną, żebym za nią mógł żyć tak, jak chcę – wywiad Katarzyny Kasi z Eugenio Barbą (w trakcie którego oboje niepostrzeżenie przechodzą na „ty”).

– Zapytałem ostatnio sam siebie, dlaczego akurat ja mam być jedynym świętym w środowisku. Nie mam papierów na świętość i niezłomność – Łukasz Drewniak mówi, kim może i powinien być dziś krytyk teatralny.

W najbliższych dniach do wybranych księgarni kameralnych w całej Polsce trafi nowy numer „Teatru” w odświeżonej postaci.

Trzy zdjęcia, trzy opowieści o rolach sprzed lat.