Mój dom murem podzielony

Katarzyna Szyngiera i Marcin Napiórkowski przygotowali „Przewodnik dla lewicy o prawicy”. Znamienny tytuł. Od razu wiadomo, do którego plemienia należymy – my widzowie.

Łysa głowa i efekt halo

Weronika Szczawińska wykorzystuje formułę stand-upu, by opowiedzieć o swoich doświadczeniach po zdiagnozowaniu raka piersi. „Onko” podważa romantyzujące ujęcie choroby.

Złudzenia, które tracimy

Adaptacja „Zimowli” Dominiki Słowik w reżyserii Jakuba Roszkowskiego uwypukla podobieństwa do prozy Jerzego Pilcha, który pokazywał małe ojczyzny w konwencji realizmu magicznego.

Dom z przyległościami

We „Wstydzie” Małgorzata Wdowik uwidacznia, obnaża, a jednocześnie uwspólnia emocje towarzyszące powrotowi do domu rodzinnego i spotkaniu z własną matką.

Młody gniew

Odbudowa kondycji artystycznej Teatru Polskiego będzie procesem żmudnym, dlatego mało kto oczekiwał, że „Kaligula” poderwie zespół do lotu.

Jechać! Byle nie do Moskwy!

„Trzy siostry” Englerta w Narodowym przynoszą znakomite, oryginalnie odczytane role grane przez Gorodecką, Frycza i Małeckiego. Publiczność ten spektakl na pewno pokocha.

Szczęśliwy dzień

Graniczną strefę intymności stanowią te myśli, które obnażają przed samym sobą. W „Pani Dalloway” Virginia Woolf postanowiła je wypowiedzieć.

Czarne bile

„Lilla Weneda” Grzegorza Wiśniewskiego nie jest opowieścią o wojnie dwóch plemion, lecz obrazem wojny wszystkich ze wszystkimi.

W jamochłonie

„Tamta twarz” Polly Stenham to historia o poranionej, opresyjnej, rozbitej rodzinie uwikłanej w chorobę alkoholową.

Auuuu…!

Głos, który słyszymy w finale „Czerwonych Nosów” w reżyserii Jana Klaty jest wyciem w nicość.

Gastrofaza

„M.G.” to kolejna odsłona teatru współczesnych relacji klasowych, rozpisanego na kompulsywnie gadających bohaterów. Tym razem Strzępka i Demirski wyobrazili sobie w nim Magdę Gessler.

Tacy są chłopcy…

Prapremierowe „Spóźnione odwiedziny” w reżyserii Iwony Kempy obnażają problem inności i nienawiści nie tylko wśród nastolatków.

„Czaszka z Connemary”

„Czaszka z Connemary” jest szkatułkową historią kryminalną bez rozwiązania.

Nuda coraz gorsza?

Właściwie już od lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku każda kolejna teatralna adaptacja „Szewców” obwarowana jest pytaniami o sens wystawiania dzieła Witkacego współcześnie.

Atonalizm teatralny

„Raj Eskimosów” ma „formę aberracyjną”. Nieustannie rozmywa i kwestionuje różnego rodzaju granice i podziały.

Bezradność sztuki

Sztuka Andreja Kurejczyka „Białoruś obrażona” została napisana w reakcji na wydarzenia „białoruskiego sierpnia”.

Poczekalnia

„Rzeźnia” w zakopiańskim Teatrze Witkacego dowodzi, że tekst Mrożka nie stracił nic na aktualności.