To się naprawdę (nie) wydarzyło

Bohaterowie spektaklu „Ciemna Woda” Iwo Vedrala pogrążeni są w samotności, a zarazem spętani w nierozerwalną zbiorowość – obojętną, megalomańską, czasem okrutną.

Ślepota

Karolina Szczypek w „La Pasionarii” pokazuje ikoniczną bohaterkę hiszpańskiej lewicy ważną nie tylko dla komunistów, ale też dla ruchów promujących równouprawnienie kobiet.

„Amadeusz”

Wiele wątków gliwickiego „Amadeusza” brzmi bardziej współcześnie, niż by się chciało.

„Cwaniary”

„Cwaniary” Glińskiej to spektakl, który bardzo próbuje wpisywać się w ruch girl power, a jednocześnie pokazuje trudności z nadążaniem języka teatralnego za rzeczywistością.

„Powarkiwania Drogi Mlecznej”

Bohaterowie spektaklu Klemma, choć pragną dobrych rozwiązań, wydają się skazani na swój los.

Mglista aureola. Kilka pytań

W „Jądrze ciemności” Łysaka źródłem zła na ziemi jest męska potrzeba podboju i rywalizacji, uwznioślana romantycznymi mitami białych badaczy, odkrywców, misjonarzy i artystów.

Dziecko Halki

Od samego początku wiadomo, że wszystko będzie inaczej niż w narodowej operze Stanisława Moniuszki i Włodzimierza Wolskiego. „Halka” Anny Smolar jest krytyczna i ahistoryczna.

Martwy las

Powrót „4.48 Psychosis” na polską scenę odbywa się w dobrym momencie. Po doświadczeniu przymusowej izolacji można kultowy tekst Kane przefiltrować przez lęki czasu pandemii.

Do ostatniego okruszka

Za dyrekcji Bogajewskiej zespół artystyczny Teatru Ludowego nie tylko okrzepł, ale też niejednokrotnie potrafił zaskoczyć, a nawet zachwycić. Tak jest również w „Wujaszku Wani”.

Lubelska wojna błyskawicy z penisem

W inscenizacji „Nory” Kuby Kowalskiego tekst Ibsena został rozczytany uważnie i przekornie.

Włosy błazna

W „Odysei. Historii dla Hollywoodu” Krzysztof Warlikowski kolejny raz szuka sposobu, jak mówić o Zagładzie.

Lateksowe genitalia

„Balkon” w reżyserii Jana Klaty mówi o wciąż odbudowujących się hierarchiach, o ludzkiej cielesności i erotyce postawionych na piedestale zamiast bogów.

Kto nie śni, ten nie żyje

Splecione ręce – białe i ciemnoskóra – na plakacie są odniesieniem do tego, co w „Pikniku pod Wiszącą Skałą” Frankiewicz najważniejsze: do kobiety, rasizmu i kolonializmu.

Zemsta. Chillout. Zoom

Klasyczna komedia Fredry Zemsta została wciśnięta w dziecięcy zamek i w „zoomek” zarazem. Te dwie decyzje determinują przebieg całego przedstawienia Pawła Paszty.

Mój dom murem podzielony

Katarzyna Szyngiera i Marcin Napiórkowski przygotowali „Przewodnik dla lewicy o prawicy”. Znamienny tytuł. Od razu wiadomo, do którego plemienia należymy – my widzowie.

Łysa głowa i efekt halo

Weronika Szczawińska wykorzystuje formułę stand-upu, by opowiedzieć o swoich doświadczeniach po zdiagnozowaniu raka piersi. „Onko” podważa romantyzujące ujęcie choroby.

Thriller

Spektakl Darii Kopiec zaczyna się właściwie niewinnie: od kaca. Grupa przyjaciół po latach przyjeżdża na wyspę dziecięcych inicjacji. Czy jednak można powrócić do Nibylandii?