Na lekcji z polskiego

Lubelska „Balladyna” łączy skrajności. Nawiązuje do dziewiętnastowiecznego teatru, z drugiej strony znajdziemy w niej nowoczesne multimedialne zabawy i dużo ironicznego humoru.

Pastelowa

U Tumidajskiego Iwona nie wyróżnia się dziwnością, nieprzystosowaniem czy dziecinnością, lecz noszoną gdzieś głęboko w sobie tęsknotą za autentycznością i bliskością.

Udręka czy udomowienie?

W „Udręce życia” Rysovej słowa wybrzmiewają w pełni swej dosadności, ale brakuje przesunięcia aktorskich środków wyrazu w stronę charakterystycznej dla Levina groteski.

Płonące chochoły

Dystans czasowy dzielący zapisany w didaskaliach 1900 a obecny 2024 rok z każdą chwilą „Wesela” Kleczewskiej kurczy się coraz bardziej.

„Przeszłość to nie tylko to, co ci się przydarzyło…”

„To nieprawda, że nie można wejść dwa razy do tej samej historii” – mówi bohater powieści „Schron przeciwczasowy”, na wątkach której oparty jest spektakl Wierzchowskiego.

Widok na wojnę

Po agresji Rosji na Ukrainę temat wojny zadomowił się w polskich teatrach. Istnieje naturalna potrzeba zmierzenia się z tym doświadczeniem, zrozumienia go, zamanifestowania sprzeciwu.

Przypomnienie poety

Irena Jun pokazała, jak bardzo jej własny głos współistnieje z głosem poety. To bardzo ważne przedstawienie i dla aktorki, i dla teatru, i dla przypomnienia samego Różewicza.

Ksiądz Marek w murach cytadeli

Najbarwniejszym charakterem w dramacie Słowackiego jest Klemens Kosakowski. Obsadzenie w tej roli Sebastiana Fabijańskiego okazało się trafnym wyborem.

Niko, czyli prosta zwyczajna historia

„To wystarczy” – mówi Niko, wymieniając swoje niewygórowane przecież oczekiwania: być, słuchać, rozumieć i zostać zrozumianym.

Historia Jakuba

Postać stworzona przez Łukasza Lewandowskiego jest na wskroś tragiczna.

Sztuka bimbania, sztuka kochania

Michał Walczak, z kabaretowym ostrzem satyry w ręku, celnie uwypukla absurdy zarówno funkcjonowania rynku pracy w Polsce i korporacyjnych standardów, jak i relacji międzyludzkich oraz...

Prochy do prania

W „Kiedy stopnieje śnieg” fabuła jest pretekstem do uruchomienia psychologicznego seansu, jaki z rodzajowej scenki niepostrzeżenie sublimuje w oniryczny realizm.

Przyszedł pan fasoli kupić?

Cała obsada „Traktatu o łuskaniu fasoli” gra precyzyjnie, w skupieniu, z energią, ale też z liryzmem. Duża w tym zasługa znakomitej adaptacji i wrażliwej reżyserii Emilii Nagórki.

Wybaczanie

Głównym tematem spektaklu Sulimy i Piaskowskiego jest wybaczanie, przedstawione w aspekcie lokalnym, stricte teatralnym, a także na tle społeczno-politycznego konflikt.

Siła słowa

Twórcy zmieniając oryginalny tytuł dramatu Tyrfingssona „Helgi pęka”, od razu zasygnalizowali perspektywę, która przy czytaniu i wystawianiu tego tekstu wydała im się najważniejsza.

Oko w oko

„Godotem” Piotra Cieplaka rządzi poetycki realizm. Dramaty absurdystów reżyser konsekwentnie czyta jako zapis świadomości ludzi dobiegających kresu życia.

Świniobicie

Wiszące na hakach półtusze świni to nie tylko synekdocha rzeźni, ale także metafora losu Marianny. Bohaterowie „Opowieści Lasku Wiedeńskiego” widzą w niej produkt do skonsumowania.