Teatr ostatniej szansy

„Grzyby” to teatr „ostatniej szansy” – tak dla pojedynczych „ja”, jak i dla współtworzonych przez nie wspólnot, społeczeństw czy instytucji.

Apetyczne i etyczne

Twórcy „Wyspy Jadłonomii” nie wystawili przepisów i pasjonujących kuchennych opowieści Marty Dymek, ale zainspirowali się jej ideami i społecznym oddziaływaniem jej pracy.

Upaleni

„Koło Sprawy Bożej” z Teatru Wybrzeże to spektakl o duchowym uwiedzeniu, które rozegrać może się zawsze.

Co zobaczył Klata?

„Czego nie widać” – „farsa fars” w reżyserii Jana Klaty – pokazuje, że śmiech na polskich scenach jest ostatnią formą obrony przed rozpaczą.

Dziedzictwo

Agata Biziuk w „Grupie krwi” zadaje pytanie o to, czy polski kolonializm sprzed wieków, dzielący społeczeństwo na panów i chamów, wciąż krąży w naszych żyłach.

Polowanie na pandę

„Gęsi – ludzie – łabędzie” w reżyserii Aleksandra Harcujewa to jeden z najlepszych spektakli Kupałowców.

Karmelek

W „Cierpieniach młodego Wertera” Maria Spiss nie akcentuje problemu miłości niespełnionej ani motywu płaczliwego kochanka, lecz koncentruje się na zagadnieniu samobójstwa.

Złoża tożsamości

„Węgla nie ma” to komedia kryminalna, w którą wpleciono wątki postapokaliptyczne i surrealistyczne. Jej celem jest „zneutralizowanie” śląsko-zagłębiowskich antagonizmów.

Herbatka z Goebbelsem

Brunhilde Pomsel żyła naprawdę. W Teatrze Polonia wciela się w nią Anna Seniuk.

Wizje chodźcie do mnie

Nie rozumiem, jaka idea przyświecała Radkowi Stępniowi, by wystawić „Sonatę Belzebuba”, a następnie odebrać jej bohaterom brawurę, pasję, ironię, nawet seksapil.

Migotania anioła

Dzięki reżyserskiej klasie Iwony Kempy bohaterowie „To wiem na pewno” nie są figurami scenicznymi. Oni żyją i chcą przekazać nam swoją prawdę.

Dwie dusze Orlanda/y

Coraz częściej się zdarza, że ten sam tekst literacki w zbliżonym czasie bierze na warsztat kilkoro reżyserów. Końcówka sezonu zaowocowała dwoma odmiennymi ujęciami „Orlanda”.

Ramzes ofiarą kapłana sztuki

„Faraon” Cezarego Tomaszewskiego łączy powieść Prusa z „Aidą” Verdiego. Pomysłów ceniony reżyser miał wiele, ale trudno mówić o spójnej realizacji.

Samotność Anny

Pracowita i nadgorliwa, harda i bezkompromisowa, sprawiedliwa i zawzięta. Zawsze samotna. Taka jest Anna Walentynowicz przedstawiona przez Agnieszkę Przepiórską.

Rosjo, kocham cię

„Płatonow” Bogajewskiej to obraz spauperyzowanego społeczeństwa, żyjącego podobnie jak jego przodkowie: w ubóstwie duchowym, zniewoleniu, w wyniszczającym nałogu.

Miłość jest tylko duchowa

„Ulisses” Mai Kleczewskiej to kolejny udany spektakl Polskiego w Poznaniu. Dynamiczny, polifoniczny, ekstrawagancki, przeniesiony w lokalne realia, bezlitosny dla wszystkich.

O szukającym

Misterium to życie. Wie o tym dobrze Jarosław Gajewski, który w lubelskiej „Historyi o chwalebnym Zmartwychwstaniu Pańskim” zawarł i smutek, i radość, tragizm, komizm i groteskę.