W jamochłonie

„Tamta twarz” Polly Stenham to historia o poranionej, opresyjnej, rozbitej rodzinie uwikłanej w chorobę alkoholową.

Auuuu…!

Głos, który słyszymy w finale „Czerwonych Nosów” w reżyserii Jana Klaty jest wyciem w nicość.

Nuda coraz gorsza?

Właściwie już od lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku każda kolejna teatralna adaptacja „Szewców” obwarowana jest pytaniami o sens wystawiania dzieła Witkacego współcześnie.

Atonalizm teatralny

„Raj Eskimosów” ma „formę aberracyjną”. Nieustannie rozmywa i kwestionuje różnego rodzaju granice i podziały.

Bezradność sztuki

Sztuka Andreja Kurejczyka „Białoruś obrażona” została napisana w reakcji na wydarzenia „białoruskiego sierpnia”.

Poczekalnia

„Rzeźnia” w zakopiańskim Teatrze Witkacego dowodzi, że tekst Mrożka nie stracił nic na aktualności.

Melancholia podróży

Nie ma nic smutniejszego niż droga donikąd. Bez początku, bez końca i możliwego do rozpoznania celu.

„Jeńczyna”

Stworzenie przekrojowej narracji o seksualnych fantazjach i frustracjach Polaków na przełomie lat 2020/2021 wydaje się zadaniem karkołomnym.

„Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale”

„Cud mniemany” Tomaszewskiego to kampowy i queerowy wodewil.

Farsa o Golemie

Spektakl „Psie serce” w reżyserii Igora Gorzkowskiego mimo dobrej pracy operatorów odsłonił słabość teatru względem literatury.

Wstyd jest językiem

„Powrót do Reims” w reżyserii Katarzyny Kalwat na podstawie książki Didiera Eribona to kolejne ogniwo teatralnej narracji o wykluczeniu.

Popkulturowy szot

„Potop” Jakuba Roszkowskiego ma fragmentaryczną budowę, a jego fabuła sprowadza się do kilku kluczowych scen, powszechnie kojarzonych z filmem Hoffmana.

Seks, narkotyki i kasety wideo

Wiktor Bagiński w Molierowskim „Don Juanie” widzi znudzonego życiem, zblazowanego intryganta poszukującego coraz silniejszych wrażeń.

„Odyseja kosmiczna 2021”

Rzadko pisuję o spektaklach słabych, niestety warszawska „Odyseja kosmiczna 2021” do takich się zalicza.

Nie wierzyć to straszna rzecz

Nad Wisłą Hemara zapamiętano jako człowieka estrady, a nie teatru. Ze szkodą dla Hemara, ale też – jak pokazała premiera „Cudu biednych ludzi” w Teatrze Telewizji – dla teatru.

Uznanie dla talerza ciepłej zupy

Wydarzenie w Teatrze Telewizji – spektakl „Badyle” w reżyserii Andrzeja Barańskiego nawiązuje do najlepszych osiągnięć sceny telewizyjnej.

Mistyfikacja, niestety

Monika Pęcikiewicz zapowiadała „Nanę” jako opowieść o uprzedmiotowieniu kobiety, która staje się fetyszem w rękach władzy. Jednak przedstawienie nie spełnia tej obietnicy.