Bezradność sztuki

Sztuka Andreja Kurejczyka „Białoruś obrażona” została napisana w reakcji na wydarzenia „białoruskiego sierpnia”.

Poczekalnia

„Rzeźnia” w zakopiańskim Teatrze Witkacego dowodzi, że tekst Mrożka nie stracił nic na aktualności.

Farsa o Golemie

Spektakl „Psie serce” w reżyserii Igora Gorzkowskiego mimo dobrej pracy operatorów odsłonił słabość teatru względem literatury.

Wstyd jest językiem

„Powrót do Reims” w reżyserii Katarzyny Kalwat na podstawie książki Didiera Eribona to kolejne ogniwo teatralnej narracji o wykluczeniu.

Popkulturowy szot

„Potop” Jakuba Roszkowskiego ma fragmentaryczną budowę, a jego fabuła sprowadza się do kilku kluczowych scen, powszechnie kojarzonych z filmem Hoffmana.

Seks, narkotyki i kasety wideo

Wiktor Bagiński w Molierowskim „Don Juanie” widzi znudzonego życiem, zblazowanego intryganta poszukującego coraz silniejszych wrażeń.

„Odyseja kosmiczna 2021”

Rzadko pisuję o spektaklach słabych, niestety warszawska „Odyseja kosmiczna 2021” do takich się zalicza.

Nie wierzyć to straszna rzecz

Nad Wisłą Hemara zapamiętano jako człowieka estrady, a nie teatru. Ze szkodą dla Hemara, ale też – jak pokazała premiera „Cudu biednych ludzi” w Teatrze Telewizji – dla teatru.

Uznanie dla talerza ciepłej zupy

Wydarzenie w Teatrze Telewizji – spektakl „Badyle” w reżyserii Andrzeja Barańskiego nawiązuje do najlepszych osiągnięć sceny telewizyjnej.

Mistyfikacja, niestety

Monika Pęcikiewicz zapowiadała „Nanę” jako opowieść o uprzedmiotowieniu kobiety, która staje się fetyszem w rękach władzy. Jednak przedstawienie nie spełnia tej obietnicy.

Pandemiczne monologi

Sebastian Majewski, dyrektor artystyczny teatru w Wałbrzychu, jesienią zaproponował oryginalną i uzasadnioną formułę pracy – premiery monodramów.

Polityczny trójkąt miłosny

„Ni z tego, ni z owego”, autorski spektakl Macieja Wojtyszki o Romanie Dmowskim i Józefie Piłsudskim z udziałem znakomitych łódzkich aktorów, to najlepszy od dawna spektakl Teatru...

„Koniec z Eddym”

W układzie rodzinnym, gdzie mężczyzna pracuje, pije wódkę i czasem daje sobie po razie z kolegami, kobieta zaś opiekuje się dziećmi i zajmuje się domem, wszystko powinno być proste.

„Księga dżungli”

Dźwięki ulicy, wycie policyjnej syreny oraz dziecięca wyliczanka. W tak mroczny sposób zaczyna się historia chłopca, który z naszej rzeczywistości przenosi się w świat dżungli.

„Nagasaki”

To opowieść oparta na faktach. W 2008 roku gazety opisały historię Japończyka, w którego mieszkaniu zagnieździł się dziki lokator.

„Żeby umarło przede mną”

Daria Kopiec w ostatnim czasie już dwukrotnie udowodniła, że potrafi przełożyć reportaże na język sceny.

„Jezioro”

Cenię w teatrze Darii Kopiec konsekwentnie utrzymywany w kolejnych premierach minimalizm. Oczywiście nie łudzę się, że stoi za tym jakieś szczególne nowatorstwo.