Dziecko Halki

Od samego początku wiadomo, że wszystko będzie inaczej niż w narodowej operze Stanisława Moniuszki i Włodzimierza Wolskiego. „Halka” Anny Smolar jest krytyczna i ahistoryczna.

Martwy las

Powrót „4.48 Psychosis” na polską scenę odbywa się w dobrym momencie. Po doświadczeniu przymusowej izolacji można kultowy tekst Kane przefiltrować przez lęki czasu pandemii.

Zemsta. Chillout. Zoom

Klasyczna komedia Fredry Zemsta została wciśnięta w dziecięcy zamek i w „zoomek” zarazem. Te dwie decyzje determinują przebieg całego przedstawienia Pawła Paszty.

Mój dom murem podzielony

Katarzyna Szyngiera i Marcin Napiórkowski przygotowali „Przewodnik dla lewicy o prawicy”. Znamienny tytuł. Od razu wiadomo, do którego plemienia należymy – my widzowie.

Łysa głowa i efekt halo

Weronika Szczawińska wykorzystuje formułę stand-upu, by opowiedzieć o swoich doświadczeniach po zdiagnozowaniu raka piersi. „Onko” podważa romantyzujące ujęcie choroby.

Thriller

Spektakl Darii Kopiec zaczyna się właściwie niewinnie: od kaca. Grupa przyjaciół po latach przyjeżdża na wyspę dziecięcych inicjacji. Czy jednak można powrócić do Nibylandii?

Granica to stan umysłu

Kanwą spektaklu „Granica” jest reportaż Katarzyny Szyngiery i Bartosza Józefiaka, w którym autorzy rozmawiali z mieszkańcami polskich terenów przygranicznych.

Matka odchodzi

Spektakl „Powrót” w reżyserii Michała Zdunika powstał na zamówienie Festiwalu Nowe Epifanie w ramach warsztatów dramaturgicznych Laboratorium Nowych Epifanii.

Złudzenia, które tracimy

Adaptacja „Zimowli” Dominiki Słowik w reżyserii Jakuba Roszkowskiego uwypukla podobieństwa do prozy Jerzego Pilcha, który pokazywał małe ojczyzny w konwencji realizmu magicznego.

Dom z przyległościami

We „Wstydzie” Małgorzata Wdowik uwidacznia, obnaża, a jednocześnie uwspólnia emocje towarzyszące powrotowi do domu rodzinnego i spotkaniu z własną matką.

Młody gniew

Odbudowa kondycji artystycznej Teatru Polskiego będzie procesem żmudnym, dlatego mało kto oczekiwał, że „Kaligula” poderwie zespół do lotu.

Jechać! Byle nie do Moskwy!

„Trzy siostry” Englerta w Narodowym przynoszą znakomite, oryginalnie odczytane role grane przez Gorodecką, Frycza i Małeckiego. Publiczność ten spektakl na pewno pokocha.

Szczęśliwy dzień

Graniczną strefę intymności stanowią te myśli, które obnażają przed samym sobą. W „Pani Dalloway” Virginia Woolf postanowiła je wypowiedzieć.

Czarne bile

„Lilla Weneda” Grzegorza Wiśniewskiego nie jest opowieścią o wojnie dwóch plemion, lecz obrazem wojny wszystkich ze wszystkimi.

W jamochłonie

„Tamta twarz” Polly Stenham to historia o poranionej, opresyjnej, rozbitej rodzinie uwikłanej w chorobę alkoholową.

Auuuu…!

Głos, który słyszymy w finale „Czerwonych Nosów” w reżyserii Jana Klaty jest wyciem w nicość.

Gastrofaza

„M.G.” to kolejna odsłona teatru współczesnych relacji klasowych, rozpisanego na kompulsywnie gadających bohaterów. Tym razem Strzępka i Demirski wyobrazili sobie w nim Magdę Gessler.