Sztuka bimbania, sztuka kochania

Michał Walczak, z kabaretowym ostrzem satyry w ręku, celnie uwypukla absurdy zarówno funkcjonowania rynku pracy w Polsce i korporacyjnych standardów, jak i relacji międzyludzkich oraz miłości w erze aplikacji randkowych.   Gdyby nie istniały dziś kliniki wypaleń, to należałoby je niezwłocznie wymyślić. Choćby w teatrze. I...

Prochy do prania

W „Kiedy stopnieje śnieg” fabuła jest pretekstem do uruchomienia psychologicznego seansu, jaki z rodzajowej scenki niepostrzeżenie sublimuje w oniryczny realizm.

Oko w oko

„Godotem” Piotra Cieplaka rządzi poetycki realizm. Dramaty absurdystów reżyser konsekwentnie czyta jako zapis świadomości ludzi dobiegających kresu życia.

Świniobicie

Wiszące na hakach półtusze świni to nie tylko synekdocha rzeźni, ale także metafora losu Marianny. Bohaterowie „Opowieści Lasku Wiedeńskiego” widzą w niej produkt do skonsumowania.

Męska kondycja

„Dramat rodzaju męskiego” to raczej melodramat, który niekiedy staje się zaledwie namiastką prawdziwej tragedii.

Od nadmiaru boli głowa

Punktem wyjścia dla spektaklu Dudy-Gracz są ostatnie dni Wyspiańskiego. Nad łożem śmierci artysty czuwają dawni i współcześni ludzie teatru.

Siódemka. SzÓs Polskich Królowa

Zdolni aktorzy w swoim „spektaklu jazdy”, choć momentami ryzykownie szarżują na drodze, wprawnie wożą nas przez równoległe światy.

Dybuki i ludzie

Między światami. Dybuk. Esej sceniczny zręcznie łączy motywy dramatu An-skiego z historią Lublina, w którym powstał spektakl.

Przeciw diabłu

„Dziewczyna, która podeptała chleb” jest przedstawieniem reaktywującym formułę moralitetu bez ironicznego nawiasu. To opowieść o tym, co dobre, co złe.

Wrzosowisko każdy ma w sobie

„Tajemniczy ogród” daje potencjalnie materiał na złożoną psychodramę, otwiera drogę do dramatycznych na wskroś kreacji aktorskich.

Przemoc za przemoc

„Lot nad kukułczym gniazdem” Kleczewskiej to porządny teatr środka. Rewolucji nie przyniesie, ale może skłoni niektórych widzów do dyskusji.

Ale jednocześnie!

„Joga” Smolar na podstawie autobiograficznej powieści Emmanuela Carrère’a stawia nas wobec tematu bolesnej straty jako podstawy ludzkiego doświadczenia.

Po co?

„Uwolnienie” Kowalskiego nie zaskakuje, nie uwiera, nie olśniewa głębią refleksji czy trafnością sformułowań. Jest zarazem zbyt wieloznaczne i uniwersalne.

Leppiej nie

arcin Liber i świetni aktorzy Słowackiego rozkręcają widowisko równie emocjonujące, co kuriozalna „Lepperiada”, którą dwie dekady temu żyły media.

Casting

Dyplomowy „Casting” stanowi autoironiczny komentarz do sytuacji aktorów wchodzących na rynek pracy.

To, co niewidoczne

Ścierka, wiśnia, szczur, czyli egzystencjalne konkrety, to najważniejsze tworzywo spektaklu Iwony Kempy. Intencja esejów Jolanty Brach-Czainy została doskonale przeniesiona na deski teatru.

Na ołtarzu sztuki

„Fobia” to chyba najlepszy ze spektakli, które od 2017 roku Markus Öhrn stworzył w Nowym Teatrze.