Nazywam się Tamara Biakow i jestem legendą

W najnowszym monodramie ma się poczucie, że choć Błaszczyk wykorzystuje sprawnie swój aktorski warsztat, pozostaje obok roli.

Uwikłani we wspomnienia

Gryszkówna w „Pannach z Wilka. Rapsodzie” tworzy pole napięć między kobietami a odwiedzającym je mężczyzną.

O małych wariatach, co odwagi szukali

Wersja „Lotu nad kukułczym gniazdem” Cezarego Ibera w Teatrze Polskim we Wrocławiu spłaszcza przesłanie oryginału, nie znajdując dla niego odpowiedniego języka scenicznego.

Małymi literami

„Niepokój” Iwana Wyrypajewa to niewielka sztuka, oparty na niej spektakl Grzegorza Wiśniewskiego to małe, skromne przedstawienie. Zbudowane na wybitnej roli Doroty Kolak.

Rozbite lustro

Widmo Jakuba Szeli krąży po Polsce. Przywódca rabacji galicyjskiej robi ostatnimi laty zawrotną karierę w literaturze i na scenie. Legendę tej postaci odświeża „Rzeź”, wystawiona w...

„Amadeusz”

Wiele wątków gliwickiego „Amadeusza” brzmi bardziej współcześnie, niż by się chciało.

„Cwaniary”

„Cwaniary” Glińskiej to spektakl, który bardzo próbuje wpisywać się w ruch girl power, a jednocześnie pokazuje trudności z nadążaniem języka teatralnego za rzeczywistością.

„Powarkiwania Drogi Mlecznej”

Bohaterowie spektaklu Klemma, choć pragną dobrych rozwiązań, wydają się skazani na swój los.

Mglista aureola. Kilka pytań

W „Jądrze ciemności” Łysaka źródłem zła na ziemi jest męska potrzeba podboju i rywalizacji, uwznioślana romantycznymi mitami białych badaczy, odkrywców, misjonarzy i artystów.

Dziecko Halki

Od samego początku wiadomo, że wszystko będzie inaczej niż w narodowej operze Stanisława Moniuszki i Włodzimierza Wolskiego. „Halka” Anny Smolar jest krytyczna i ahistoryczna.

Martwy las

Powrót „4.48 Psychosis” na polską scenę odbywa się w dobrym momencie. Po doświadczeniu przymusowej izolacji można kultowy tekst Kane przefiltrować przez lęki czasu pandemii.

Do ostatniego okruszka

Za dyrekcji Bogajewskiej zespół artystyczny Teatru Ludowego nie tylko okrzepł, ale też niejednokrotnie potrafił zaskoczyć, a nawet zachwycić. Tak jest również w „Wujaszku Wani”.

Lubelska wojna błyskawicy z penisem

W inscenizacji „Nory” Kuby Kowalskiego tekst Ibsena został rozczytany uważnie i przekornie.

Włosy błazna

W „Odysei. Historii dla Hollywoodu” Krzysztof Warlikowski kolejny raz szuka sposobu, jak mówić o Zagładzie.

Lateksowe genitalia

„Balkon” w reżyserii Jana Klaty mówi o wciąż odbudowujących się hierarchiach, o ludzkiej cielesności i erotyce postawionych na piedestale zamiast bogów.

Kto nie śni, ten nie żyje

Splecione ręce – białe i ciemnoskóra – na plakacie są odniesieniem do tego, co w „Pikniku pod Wiszącą Skałą” Frankiewicz najważniejsze: do kobiety, rasizmu i kolonializmu.

Zemsta. Chillout. Zoom

Klasyczna komedia Fredry Zemsta została wciśnięta w dziecięcy zamek i w „zoomek” zarazem. Te dwie decyzje determinują przebieg całego przedstawienia Pawła Paszty.