Od nadmiaru boli głowa

Punktem wyjścia dla spektaklu Dudy-Gracz są ostatnie dni Wyspiańskiego. Nad łożem śmierci artysty czuwają dawni i współcześni ludzie teatru.

Siódemka. SzÓs Polskich Królowa

Zdolni aktorzy w swoim „spektaklu jazdy”, choć momentami ryzykownie szarżują na drodze, wprawnie wożą nas przez równoległe światy.

Przemoc za przemoc

„Lot nad kukułczym gniazdem” Kleczewskiej to porządny teatr środka. Rewolucji nie przyniesie, ale może skłoni niektórych widzów do dyskusji.

Ale jednocześnie!

„Joga” Smolar na podstawie autobiograficznej powieści Emmanuela Carrère’a stawia nas wobec tematu bolesnej straty jako podstawy ludzkiego doświadczenia.

Po co?

„Uwolnienie” Kowalskiego nie zaskakuje, nie uwiera, nie olśniewa głębią refleksji czy trafnością sformułowań. Jest zarazem zbyt wieloznaczne i uniwersalne.

Leppiej nie

arcin Liber i świetni aktorzy Słowackiego rozkręcają widowisko równie emocjonujące, co kuriozalna „Lepperiada”, którą dwie dekady temu żyły media.

Casting

Dyplomowy „Casting” stanowi autoironiczny komentarz do sytuacji aktorów wchodzących na rynek pracy.

To, co niewidoczne

Ścierka, wiśnia, szczur, czyli egzystencjalne konkrety, to najważniejsze tworzywo spektaklu Iwony Kempy. Intencja esejów Jolanty Brach-Czainy została doskonale przeniesiona na deski teatru.

Na ołtarzu sztuki

„Fobia” to chyba najlepszy ze spektakli, które od 2017 roku Markus Öhrn stworzył w Nowym Teatrze.

Co w teatrze do myślenia

„Hamlet na sprzedaż” to refleksja nad kondycją aktora – zwłaszcza w teatrze dotkniętym kryzysem. Niestety przedstawienie niewolne jest od pewnych mielizn.

Sehnsucht

„Mój pierwszy rave” to krok na drodze do stworzenia teatru afirmatywnego, poszukującego nie tylko nowych tematów, ale i środków artystycznych.

Projekt „Miłość”

„Młody mężczyzna”, wystawiony przez Katarzynę Kalwat na deskach Wrocławskiego Teatru Współczesnego, jest odważną wiwisekcją kobiecej intymności.

Czekając na barbarzyńców

Olśniewająca wizualnie, znakomicie zagrana teatralna fantazja Farugi zwraca uwagę, że z najnowszej historii wyczytać można z całą pewnością jedno: „Świat ma słabą pamięć”.

Między prawdami

Monodram ma szanse, nieraz większe niż wieloobsadowe spektakle, dotrzeć do publiczności z ważnymi społecznie pytaniami. Udowodnili to w Teatrze Polonia Marcin Hycnar i Maria Seweryn.

Czterdziestolatek

Zrobić musical z serialu Jerzego Gruzy i Krzysztofa Teodora Toeplitza – to pomysł, którego Rampie z pewnością zazdroszczą kierownicy innych stołecznych scen muzycznych.

Nie wszystko klasyka, co wiekowe

Teatr Klasyki Polskiej wystawił zapomniany dramat Konarskiego. Aktualność treści „Epaminondasa” nie dotyczy niestety formy. Zespół gra na przysłowiowych koturnach.

Wszystkie niedospane pokolenia

„Gotki” Artura Pałygi w reżyserii Darii Kopiec nie są sztuką interwencyjną. To raczej poetycka, głęboko humanistyczna refleksja o tym, co wyparte, zapomniane, upchnięte głęboko. I o...