O raju, którego nie ma

Wystawiając „Księgę Raju” w jidysz, Neć wydobywa z niej nie tylko walory estetyczne. Prawie nieznany już język daje poczucie obcości, co współgra z Mangerowskim podziałem świata i rajów.

Pusta scena powszechna

Paweł Łysak sięga po kanon literatury polskiej, by go na naszych oczach dekonstruować. Jego spektakle mają charakter manifestów ideologicznych, które prowokują do dyskusji.

Everywoman

„Kobieta i życie” Maliny Prześlugi to zamknięta w muzycznej strukturze opowieść o współczesnej kobiecie, o każdej, która próbuje odnaleźć swoje miejsce w społeczeństwie, która...

Jak pies umrzeć

Spektakl Mateusza Pakuły to osobista egzegeza skandalu cierpienia oraz głos o prawo człowieka do godnej śmierci.

Mniej znaczy więcej

Twórcom „Małej Piętnastki” udaje się wywołać wrażenie nadciągającej katastrofy, a z garści suchych faktów wydobyć wciągającą, emocjonującą opowieść.

Pieśń kata

Maximilian Aue – bohater „Łaskawych” w reżyserii Mai Kleczewskiej – nie prosi o rozgrzeszenie, a jednak stawia widzów w niewygodnej pozycji sędziego.

Bez przebaczenia

W „Sonacie Kreutzerowskiej” zaadaptowanej na jednego aktora twórcy podkreślają niszczącą moc zazdrości i radykalizmu, który odbiera wolność i prowadzi do zbrodni.

Cudze sny

Anita Sokołowska i Łukasz Czuj w tym samym czasie w dwóch różnych teatrach wyreżyserowali spektakle o aktorstwie, o fascynujących i niebezpiecznych realiach sceny.

Pielgrzym

„Ich heiße Frau Troffea” jest również opowieścią o zniewolonym narodzie białoruskim, poprzez ruch mówi o odzyskiwaniu swobody i pokonywaniu opresji.

Szczęśliwa rodzina

Sobczyk pokazuje, że rodzinę można mieć, ale znacznie ważniejsze jest tworzyć ją w odpowiedzi na dynamikę relacji i w poczuciu wzajemnej wrażliwości na potrzeby indywidualne.

Pokolenie 40+

Paczocha sprowadził swoich bohaterów do zasadniczych rysów charakterologicznych, by to, co ma do powiedzenia, maksymalnie wyostrzyć. Komunikat niewątpliwie na tym zyskuje, ale nie sztuka.

Na Kresach

Wyreżyserowanie dzisiaj „Snu srebrnego Salomei” Słowackiego to odważna decyzja Cieplaka. Dramat mówi przecież o mrocznych czasach w dziejach Polski i Ukrainy.

Z chłopa pan

Beniamin Bukowski i Amadeusz Nosal w „Baśni o wężowym sercu” koncentrują się na wątku poszukiwania tożsamości przez Jakóba Szelę.

Teatr ostatniej szansy

„Grzyby” to teatr „ostatniej szansy” – tak dla pojedynczych „ja”, jak i dla współtworzonych przez nie wspólnot, społeczeństw czy instytucji.

Apetyczne i etyczne

Twórcy „Wyspy Jadłonomii” nie wystawili przepisów i pasjonujących kuchennych opowieści Marty Dymek, ale zainspirowali się jej ideami i społecznym oddziaływaniem jej pracy.

Powidoki

Szczeciński „Ojciec” Norberta Rakowskiego posiada niemal katartyczną moc. Obok współczucia, lęku, litości i trwogi jej widzowie doświadczyć mogą także pocieszenia.

Demony rodziny Schusterów

Franciszek Szumiński z aktorami Teatru Wybrzeże buduje przenikliwy i ponury spektakl o dzisiejszym świecie.