Przeciw diabłu

„Dziewczyna, która podeptała chleb” jest przedstawieniem reaktywującym formułę moralitetu bez ironicznego nawiasu. To opowieść o tym, co dobre, co złe.

Wrzosowisko każdy ma w sobie

„Tajemniczy ogród” daje potencjalnie materiał na złożoną psychodramę, otwiera drogę do dramatycznych na wskroś kreacji aktorskich.

Leppiej nie

arcin Liber i świetni aktorzy Słowackiego rozkręcają widowisko równie emocjonujące, co kuriozalna „Lepperiada”, którą dwie dekady temu żyły media.

Casting

Dyplomowy „Casting” stanowi autoironiczny komentarz do sytuacji aktorów wchodzących na rynek pracy.

To, co niewidoczne

Ścierka, wiśnia, szczur, czyli egzystencjalne konkrety, to najważniejsze tworzywo spektaklu Iwony Kempy. Intencja esejów Jolanty Brach-Czainy została doskonale przeniesiona na deski teatru.

Na ołtarzu sztuki

„Fobia” to chyba najlepszy ze spektakli, które od 2017 roku Markus Öhrn stworzył w Nowym Teatrze.

Co w teatrze do myślenia

„Hamlet na sprzedaż” to refleksja nad kondycją aktora – zwłaszcza w teatrze dotkniętym kryzysem. Niestety przedstawienie niewolne jest od pewnych mielizn.

Sehnsucht

„Mój pierwszy rave” to krok na drodze do stworzenia teatru afirmatywnego, poszukującego nie tylko nowych tematów, ale i środków artystycznych.

Projekt „Miłość”

„Młody mężczyzna”, wystawiony przez Katarzynę Kalwat na deskach Wrocławskiego Teatru Współczesnego, jest odważną wiwisekcją kobiecej intymności.

Czekając na barbarzyńców

Olśniewająca wizualnie, znakomicie zagrana teatralna fantazja Farugi zwraca uwagę, że z najnowszej historii wyczytać można z całą pewnością jedno: „Świat ma słabą pamięć”.

Między prawdami

Monodram ma szanse, nieraz większe niż wieloobsadowe spektakle, dotrzeć do publiczności z ważnymi społecznie pytaniami. Udowodnili to w Teatrze Polonia Marcin Hycnar i Maria Seweryn.

Czterdziestolatek

Zrobić musical z serialu Jerzego Gruzy i Krzysztofa Teodora Toeplitza – to pomysł, którego Rampie z pewnością zazdroszczą kierownicy innych stołecznych scen muzycznych.

Nie wszystko klasyka, co wiekowe

Teatr Klasyki Polskiej wystawił zapomniany dramat Konarskiego. Aktualność treści „Epaminondasa” nie dotyczy niestety formy. Zespół gra na przysłowiowych koturnach.

Wszystkie niedospane pokolenia

„Gotki” Artura Pałygi w reżyserii Darii Kopiec nie są sztuką interwencyjną. To raczej poetycka, głęboko humanistyczna refleksja o tym, co wyparte, zapomniane, upchnięte głęboko. I o...

Studium rodziny

Warszawskie „Co gryzie Gilberta Grape’a” to zuniwersalizowane studium rodziny i panujących wewnątrz niej relacji.

Tryptyk o umieraniu

Norbert Rakowski w „I’m Nowhere/Znikaniu” dotyka problemu eutanazji, pyta, czym jest życie, co nadaje mu sens.

Koszmary Jana Klaty

„Sen nocy letniej” Jana Klaty powstał z niezgody na obniżanie autorytetu artysty. Tworząc kolejną, demoniczną wizję moralnego rozpadu świata, bastard polskiego teatru nie zabiega...