Wstyd jest językiem

„Powrót do Reims” w reżyserii Katarzyny Kalwat na podstawie książki Didiera Eribona to kolejne ogniwo teatralnej narracji o wykluczeniu.

Popkulturowy szot

„Potop” Jakuba Roszkowskiego ma fragmentaryczną budowę, a jego fabuła sprowadza się do kilku kluczowych scen, powszechnie kojarzonych z filmem Hoffmana.

Uznanie dla talerza ciepłej zupy

Wydarzenie w Teatrze Telewizji – spektakl „Badyle” w reżyserii Andrzeja Barańskiego nawiązuje do najlepszych osiągnięć sceny telewizyjnej.

Mistyfikacja, niestety

Monika Pęcikiewicz zapowiadała „Nanę” jako opowieść o uprzedmiotowieniu kobiety, która staje się fetyszem w rękach władzy. Jednak przedstawienie nie spełnia tej obietnicy.

Pandemiczne monologi

Sebastian Majewski, dyrektor artystyczny teatru w Wałbrzychu, jesienią zaproponował oryginalną i uzasadnioną formułę pracy – premiery monodramów.

Polityczny trójkąt miłosny

„Ni z tego, ni z owego”, autorski spektakl Macieja Wojtyszki o Romanie Dmowskim i Józefie Piłsudskim z udziałem znakomitych łódzkich aktorów, to najlepszy od dawna spektakl Teatru...

„Koniec z Eddym”

W układzie rodzinnym, gdzie mężczyzna pracuje, pije wódkę i czasem daje sobie po razie z kolegami, kobieta zaś opiekuje się dziećmi i zajmuje się domem, wszystko powinno być proste.

„Księga dżungli”

Dźwięki ulicy, wycie policyjnej syreny oraz dziecięca wyliczanka. W tak mroczny sposób zaczyna się historia chłopca, który z naszej rzeczywistości przenosi się w świat dżungli.

„Nagasaki”

To opowieść oparta na faktach. W 2008 roku gazety opisały historię Japończyka, w którego mieszkaniu zagnieździł się dziki lokator.

„Żeby umarło przede mną”

Daria Kopiec w ostatnim czasie już dwukrotnie udowodniła, że potrafi przełożyć reportaże na język sceny.

„Jezioro”

Cenię w teatrze Darii Kopiec konsekwentnie utrzymywany w kolejnych premierach minimalizm. Oczywiście nie łudzę się, że stoi za tym jakieś szczególne nowatorstwo.

Przeczucie śmierci. Persona

Swój scenariusz Bergman postrzegał jako „filmowy sen”, i to, co zdarza się na scenie w spektaklu Wiśniewskiego, definiować można również w kategoriach stylistyki koszmaru sennego.

Zapatrzeni we własny pępek

„Aktorzy prowincjonalni” Michała Borczucha tytułem mogą sugerować inscenizację scenariusza filmu Agnieszki Holland. Punkty wspólne są nieliczne.

Gra w szachy

W „Ślubie" z Teatru Zagłębia to, co widzimy na scenie, jest snem o międzyludzkim teatrze, w którym Henryk buduje i rozbija społeczne konwencje i rozdaje role.

Ibsen a Me Too

W „Norze” Rychcik poprzez nienachalne odniesienia do ruchu Me Too pokazuje, że stosunki damsko-męskie wciąż oparte są na mizoginizmie.

Ogrody antropocenu

„Miejski ptasiarz" Weroniki Szczawińskiej jest próbą pokazania na scenie transgatunkowego uniwersum miasta.

Dzwonię z budki

Co interesuje Mateusza Pakułę jako reżysera własnych tekstów? Na pewno kosmos i popkultura.