Marcin Jarnuszkiewicz i jego dni

Fascynowała go lalka, która, jak mówił, „jest z natury metafizyczna”.

Bezkres znaczeń

„Otchłań przyzywa otchłań”. Oto zaczerpnięte z Księgi Psalmów hasło czternastych Nowych Epifanii.

Dziady. Wokół Rollisona

W słuchowisku Tomasza Cyza Ksiądz Piotr nie służy wyłącznie jako tuba mesjańskich idei. Jest kapłanem męczenników pokroju Rollisona i oprawców pokroju Nowosilcowa.

Joyce’a polszczmy

Teatr Polski w Podziemiu stał się instytucją kultury, jego pierwsza premiera rodzi więc pytanie: czym w przyszłości będzie jego „podziemność”?

Na jednym włosku

„Wojnokraka” to spektakl o komunikacji i języku, o wojnie, któraangażuje także dzieci, o potrzebie integracji rówieśniczej w związku z napływem młodych uchodźców z Ukrainy.

Najlepsi wrogowie

„Duchy Inisherin”, najnowszy film Martina McDonagha, dzieli bardzo wyraźnie cechy jego sztuki scenicznej.

Wojna i niepokój

Być może polski widz potrzebuje takiego katharsis: grającej na emocjach historii o opresyjnym patriarchacie, fanatyzmie religijnym i okropnościach wojny.

Józef Szajna – repliki, reminiscencje, reaktywacje

Wystawa w Muzeum Śląskim konfrontuje z pytaniami o współczesny odbiór „teartu” Szajny, o siłę przekazu, nośność znaków i metafor, wizualną atrakcyjność tego świata.

Rosyjska pułapka

„Post Scriptum” Alvisa Hermanisa i rosyjskiej aktorki Czułpan Chamatowej to właściwie bardzo proste przedstawienie. Bo co teatr może zrobić w sytuacji wojny?

Dokonać wyboru

„W naszym przedstawieniu robimy wszystko, żeby ludzie nie przyzwyczaili się do wojny” - z Czułpan Chamatową rozmawia Maryla Zielińska.

Świat okiem Bolexa

W kłajpedzkim „Lost, lost, lost” Borczuch tworzy antyutopijny świat przyszłości, w którym w wyniku wielkiej katastrofy nie działają komputery, telefony ani Internet.

Przeżuwajcie

Inscenizacje Historii pewnego dzika albo „Rzeczy o Ryszardzie” i „Królowej Lear” spotkały się z entuzjastycznym przyjęciem hiszpańskich widzów.

Anatomie pamięci

Tiago Rodrigues analizuje nie tyle złożoność samorzutnych procesów pamięciowych, co celowy akt zapamiętywania konkretnych tekstów kultury. W swoim spektaklu eksponuje napięcie między...

Więcej niż dzieło sztuki

Kowieński „Dorian” Roberta Wilsona jest przejawem czystej radości tworzenia, zachwytem nad nieograniczonymi możliwościami teatru, zdolnego do kreacji piękna.

Pozytywny mit

Twórcy „1989” podeszli do historii i jej bohaterów ze zdrowym dystansem i szczerością, ustawiając w symbolicznej kolejce prawdziwych, a nie patynowanych ludzi.

Kosi ta śmierć

„Śmierć na gruszy” łódzkiej Chorei wróciła. I choć od premiery minął ledwie rok z niewielkim okładem, to spektakl brzmi dziś inaczej, bo i świat jest inny.

Artysta w ruinie

W niespokojnych czasach rozwój twórczy studentek i studentów reżyserii naznaczony jest frustracją i bezsilnością wobec zła tego świata.