„Kto nie słucha coacha, bmw nie jeździ”

Poeci współcześni są najznamienitszymi twórcami realizmu realnego – bezzasadnego, bezpodstawnego i bezinteresownego sposobu pisania. Także wtedy, gdy piszą dramat.

Diabeł nosi habit

J.P. Shanley w dramacie „Doubt” o wierze opowiada przez zwątpienie, przez rzekomy „kryzys wiary”, który tak naprawdę jest samą istotą wiary.

Pieśni dla Prezydenta RP

Od kiedy oglądałam transmisję z Capitolu, zastanawiam się, jakie piosenki/pieśni winien usłyszeć nowo wybrany Prezydent Rzeczypospolitej?

Sztuki teatralne (wybór)

Na scenę wtacza się sztuka teatralna – sporych rozmiarów struktura posiadająca liczne poziomy i zakamarki, a także ukryte mechanizmy, połączone cienką jak promień księżyca...

Czy możliwy jest powrót do jej czystych źródeł?

Rzeczywistą stawką „H.” nie jest wcale ocalenie Bernharda, ale oczyszczenie duszy tytułowego bohatera.

Na granicy

Noc sylwestrową 2020/2021 spędziłam na lekturze powieści Carlosa Fuentesa „Kryształowa granica”.

My, mieszczanie

Komuna//Warszawa nie jest dziś miejscem szukających przyjemności mieszczan ani awangardowym laboratorium prowadzącym badania nad zmianą teatru i świata.

Odezwa do Artystów Teatru

Piszę ten tekst – tak się złożyło zupełnie przypadkiem – 3 grudnia 2020 roku, w Międzynarodowy Dzień Osób Niepełnosprawnych.

Mieć ciasteczko, czy zjeść ciasteczko?

Drogi Czytelniku, pamiętasz, jak miesiąc temu próbowałam rozkręcić pandemię bezinteresownych form dramatycznych?

Cookie monster

Bohaterem tragicznym ogłaszanej prapremierowo miniatury „Cookie monster” Beniamina M. Bukowskiego jest kierownik fabryki ciasteczek.

Polityczności uczę się od aktorów

Teatr 21 pokazuje, że walka o własną samodzielność ma szerszy społeczny charakter. U jej podstaw leży wiara w sprawstwo podjętych działań.

Dramat bezinteresowny

Scena wymaga „sprawy” – nie jest więc medium bezinteresownym. Co innego język!

Żółte światło w niebieskiej ciemności

„Werther” Julesa Masseneta w inscenizacji Willy'ego Deckera obrósł przez ćwierć wieku mnóstwem nieporo- zumień i nadinterpretacji.

Narcyzm Bergmana

W postaci Charlotte z „Jesiennej sonaty” Ingmar Bergman ukrył okrutny, narcystyczny portret własny: widząc wszędzie siebie, nie dostrzega się innych ludzi.

Za zasłoną

Zaczątkiem tej analizy stała się obserwacja dotycząca częstego używania terminu „voyeuryzm” w opisie dzieła teatralnego. Czy to kolejny przypadek słowa wytrychu, pobieżnie...

Głos w sprawie wielości mikroświatów

Ostatnimi laty dyskurs publiczny nie tylko wokół teatru przypomina często znane z „Folwarku zwierzęcego" okrzyki: „Cztery nogi: dobrze, dwie nogi: źle”. Zakładnikami tego konfliktu...

Proza na scenie

Podstawowym zabiegiem adaptatora chcącego przekształcić dzieło prozatorskie w tekst scenariusza jest redukcja treści i rekonstrukcja utworu w oparciu o konkretną wizję reżysera.