Błogość milczenia

Co alpinistka Wanda Rutkiewicz może mieć wspólnego z grupą mimów? W tricksterskim teatrze Tomaszewskiego takie zaczepne pytanie stać się może fundamentem przedstawienia.

Do zobaczenia

„Zaproszenie” Anny Karasińskiej stwarza warunki do czegoś, co widz sam wypełnia treścią, i to od niego zależy, czy uzna udział w przedstawieniu za wartościowy. Trzeba tego doświadczyć i samemu przekonać się, czy było warto.

Reykjavík po polsku: PólíS

„Czy wiesz, że mój teatr gra po polsku?” – oto pytanie, które wzbudziło moje największe zainteresowanie podczas corocznej konferencji nordyckich teatrologów.

Przekroczyć barierę milczenia

Od lat nie było we Wrocławiu premiery tak wyczekiwanej jak „Balkony – pieśni miłosne” w Teatrze Polskim w Podziemiu. Spektaklem tym powracał do miasta po długiej nieobecności...

„Partir, c’est mourir un peu”

Lupa stawia się w pozycji tego, który wie więcej, który jest właściwym twórcą opowieści – dopowiada to, co opuszczone i przemilczane w książce W.G. Sebalda.

Krytyk w teatrze krytycznym

Jak traktować aktorów, którzy twierdzą, że ich kreacja sceniczna to wyraz osobistych przekonań, a nie pracy nad rolą? Mam je podważać, kwestionując zarazem rozsądek i postawę...

Krytyka, towarzysząca, zaangażowana, jako performatyw

Recenzenci posiadają magiczną władzę nad teatrami. Na czym ona polega, pomogła mi zrozumieć praca w teatrze.

Oś jest pomiędzy

Czy ruch i taniec mogą być sposobem nawiązania kontaktu z tradycją? Co z nią potem w swoim ciele robić: próbować przenosić, modyfikować, a jeśli modyfikować, to według jakich...

W rytmie bezczynności

Remigiusz Brzyk i Tomasz Śpiewak w scenicznej historii o wsi Lipce przyjmują perspektywę kobiet, szukając wśród bohaterek powieści głosu najbardziej marginalnego. „Chłopi” z Teatru...

Nie wystarczy kochać

„Wesele” Sławomira Narlocha miało być o miłości, nie o polityce. Nie da się jednak wystawić dramatu Wyspiańskiego w oderwaniu od Polski. Wyeksponowanie wątków miłosnych, ciekawych...

Dziesiąte „Zwyki”

„Zwyki”, słowo gwarowe łączące obrzędy rodzinne, zwyczaje doroczne i obyczaje społeczne, są w warszawskim Teatrze Polskim od 2011 roku uroczystym przeglądem osiągnięć zespołów...

Namalować „Chłopów”

Film Welchmanów ma przemawiać do możliwie szerokiego grona odbiorców. Widzom polskim przypomina o powieści Reymonta, widzom zagranicznym pokazuje fragment egzotycznego, trudnego do...

Najbardziej polskie miejsce dla wszystkich

Zgromadzeni na ściance wspinaczkowej w krakowskich Bronowicach, gdzie odbywa się czytanie Wesela, goście-weselnicy przychodzą tam dla wspólnej zabawy.

Wstyd

Klata przesuwa uwagę z aktualnej władzy na nas samych. Przetapia dramat na lustro, byśmy mogli się w nim przejrzeć i zobaczyć siebie jako stwory, zagubione, bełkoczące, małej miary. W...

Odpowiedni dać rzeczy ton

Wierszalińskie „Wyzwolenie” jest spektaklem skoncentrowanym na poezji Stanisława Wyspiańskiego, ale to teatr z ducha muzyki.

Sceny z pamięci

„Wyzwolenie” jest próbą przedstawienia w teatralnej formie dramatu postaci, która mierzy się z niezrozumieniem, a jedyne, czym dysponuje, jest sztuka.

Dom Wyspiańskiego

Radni miasta Krakowa nie uwierzyli w Wyspiańskiego, chorego artystę, jako dyrektora teatru; teatru-domu Wyspiańskiego nigdy nie poznaliśmy. Jerzy Grzegorzewski, chory artysta, dostawszy taką...