Recenzje

Pakuła jako pisarz i jako reżyser idzie za językową i emocjonalną intuicją, a gdy wpadnie na dobitniejszy wniosek, głosi go z pietyzmem kaznodziei. I jak w kiepskim kazaniu spod nadmiaru formy przezierają banały.

Nie dostrzegam w tym panoptikum prawdy ani o czasach, ani o emocjach, mimo że cały czas jest mowa o pragnieniu miłości, także w kontekście wolności, którą odzyskaliśmy w 1989. Trochę w tym mrugania okiem, trochę dowcipu, ale najwięcej papieru.

Twórcy zrównują porządki logiki i emocji, uruchamiają wszystkie rodzaje pamięci jednocześnie – społeczną, kulturową, osobistą, teatralną. Jeśli coś wyśmiewają, to zaraz kontrapunktują powagą. Niczego nie kwestionują, nie zajmują stanowiska.

Zderzenie poważnej tematyki z popkulturą, komiksowym skrótem i teledyskowym tempem sprawia, że z Potopu Henryka Sienkiewicza wyłania się nowa, przepełniona dystansem, groteskowa jakość.

Teatr i literatura próbują przekonać nas, że przez krytyczną refleksję mogą brać udział w naprawianiu rzeczywistości. Za słowami muszą iść jednak czyny i decyzje. W przypadku Magicznej rany tak się nie dzieje.

Krakowski spektakl w atrakcyjnej formie porusza sprawy szczególnie bliskie młodym widzom – samotność, chęć posiadania przyjaciela, odpowiedzialność za własne zwierzątko.

O co toczy się gra? O władzę i sukces, o pozycję społeczną i prestiż – ale też o coś znacznie głębszego: o własną tożsamość, o miejsce w świecie, o granice, które jesteśmy gotowi przekroczyć, by stać się kimś.

Ten świat jest jak plac zabaw, na którym bez skrępowania dokazują: dwa ciała, kilka reflektorów żarowych z klapkami, jeden mały i okrągły reflektor ledowy, zwoje kabli i cienie.

Akcja spektaklu sączy się raczej, niż wartko płynie. Dominuje minimalizm. Światła przyćmione, ruchy i działania oszczędne. Trochę jak w konwencji Tanztheater, stajemy się świadkami dramaturgii ciał i codziennych zdarzeń.