kwiecień 2025

Laguna w TR Warszawa intryguje swoją postklubową, posthorrorową audiosferą. Jej autorka Justyna Stasiowska nie pierwszy raz dowodzi, że we współczesnym teatrze warto nie tylko patrzeć, ale i słuchać.

Nie dostrzegam w tym panoptikum prawdy ani o czasach, ani o emocjach, mimo że cały czas jest mowa o pragnieniu miłości, także w kontekście wolności, którą odzyskaliśmy w 1989. Trochę w tym mrugania okiem, trochę dowcipu, ale najwięcej papieru.

Twórcy zrównują porządki logiki i emocji, uruchamiają wszystkie rodzaje pamięci jednocześnie – społeczną, kulturową, osobistą, teatralną. Jeśli coś wyśmiewają, to zaraz kontrapunktują powagą. Niczego nie kwestionują, nie zajmują stanowiska.

Zderzenie poważnej tematyki z popkulturą, komiksowym skrótem i teledyskowym tempem sprawia, że z Potopu Henryka Sienkiewicza wyłania się nowa, przepełniona dystansem, groteskowa jakość.

Teatr i literatura próbują przekonać nas, że przez krytyczną refleksję mogą brać udział w naprawianiu rzeczywistości. Za słowami muszą iść jednak czyny i decyzje. W przypadku Magicznej rany tak się nie dzieje.

Krakowski spektakl w atrakcyjnej formie porusza sprawy szczególnie bliskie młodym widzom – samotność, chęć posiadania przyjaciela, odpowiedzialność za własne zwierzątko.

Teksty Pawła Soszyńskiego oferują oldskulowe przyjemności: oto krytyka teatralna oparta na swobodzie w wyrażaniu osobistego przeżycia, posługiwaniu się metaforą i stosowaniu chwilami rozpasanego, zdobnego – ale jakże własnego – języka.

Z upływem czasu od śmierci Swinarskiego jego widmowe życie staje się coraz bardziej dziwaczne. Ale z praktyki reżysera można brać konkretne inspiracje – co pokazuje książka Beaty Guczalskiej Konrad Swinarski. Biografia ukryta.

– Ja ze swoją filozofią teatru zawsze w jakiś sposób pasożytowałem na instytucjach – mówi Krystian Lupa.

Co zostanie z teatru, który chciał się wtrącać?