kwiecień 2025

Twórcy teatru terapeutycznego poprzestają na opowiadaniu historii. W bezpiecznych ramach świata przedstawionego mieszczą się oczywiście przemiany (wynikające z procesów terapeutycznych), ale dotyczą one wyłącznie bohaterów.

Co polski teatr powinien zapamiętać z losów rewolucji 1905 roku?

Nowy projekt Demirskiego to filmowe selfie na tle środowiska artystów, którzy – podobnie jak twórca serialu – osiągnęli status klasy średniej.

Seks, hajs i głód w krakowskim Narodowym Starym Teatrze to spektakl mistrzowski, ale i bardzo przygnębiający.

Polski teatr przeżywa zwrot młodzieżowy. Osób nastoletnich widać coraz więcej – i na scenie, i na widowni. Czy są traktowane dostatecznie podmiotowo? Bez paternalizmu albo nadmiarowej troski?

– Jestem przekonana, że nie trzeba się retraumatyzować na scenie, żeby robić dobre rzeczy – mówi Natalia Lange.

– Żeby napisać coś do teatru, musiałbym sobie wyczyścić głowę z myślenia fabułami, odłożyć ten rodzaj wyobraźni. Ale jakaś tęsknota we mnie jest – mówi Paweł Demirski.

Jak w teatrze opowiadać historie gwałtu, by uchwycić zarówno jednostkowe doświadczenie, jak i systemowy wymiar tej zbrodni? Jak opowiadając o gwałcie, nie reprodukować przemocy?

Szanowni Państwo, z satysfakcją przedstawiam miesięcznik „Teatr” w odnowionej postaci: jako magazyn internetowy.

O co toczy się gra? O władzę i sukces, o pozycję społeczną i prestiż – ale też o coś znacznie głębszego: o własną tożsamość, o miejsce w świecie, o granice, które jesteśmy gotowi przekroczyć, by stać się kimś.